گفت‌وگوی اخیر میان مدنی‌زاده و فرزین هرچند دیرهنگام است، اما موضوعی را یادآوری می‌کند که اقتصاد ایران بیش از چهار دهه از آن گریخته است: تک‌نرخی شدن ارز. در واقع، از سال ۱۳۵۷ تا امروز، اقتصاد ایران تقریباً همیشه با شکاف میان نرخ رسمی و آزاد ارز زیسته و هزینه‌های آن را پرداخته است؛ هزینه‌هایی که در مطالعات رسمی نیز بالغ بر ده‌ها میلیارد دلار اتلاف منابع در طول این سال‌ها برآورد می‌شود. سیاست تک‌نرخی کردن ارز، در ذات خود اصلاحی ضروری و ناگزیر است، اما اجرای آن همیشه با تاخیر و تردید همراه بوده است. اکنون پس از ۴۷ سال، دولت با همان چالش روبه‌روست، با این تفاوت که این بار نه ذخایر ارزی کافی دارد، نه امکان جبران برای مردم. روزی می‌رسد که حکومت به دلیل تنگنای ارزی تسلیم تک نرخی شدن ارز می‌شود.

تنگ تر شدن حلقه تحریم‌ها و کاهش درآمدهای نفتی ایران باعث شده است که ارزش ریال به شدت کاهش یابد.ایران برای بهبود شرایط خود به سمت اصلاحات ارزی روی آورده است.

بخش خصوصی رانت محور چگونه شکل گرفت که اگر حمایت‌های دولت نباشد دیگر نمی‌تواند ادامه حیات دهد؟ محسن جلال‌پور رئیس سابق اتاق بازرگانی با صراحت به این سؤال پاسخ می‌دهد و ریشه بخش خصوصی رانتی را در ۸۰ سال پیش می‌داند.

استاد اقتصاد دانشگاه جان هاپکینز حذف صفر از ریال را معادل جراحی پلاستیک ارز ایران خواند و گفت: هیچ تاثیری بر عناصر دیگر اقتصاد کشور نخواهد داشت.

بانک مرکزی اخیرا اطلاعیه‌ای منتشر کرده که اگرچه مورد توجه آحاد اقتصادی قرار نگرفت، اما با تدقیق در آن می‌توان به تصمیم سیاست‌گذار درخصوص ورود به «فاز دوم اصلاحات ارزی » پی برد. فازی که متفاوت از گذشته، این بار یک نیاز «اجتناب‌ناپذیر و مغفول‌مانده» از تقاضای ارز را نشانه گرفته است.

صندوق بین المللی پول : ایران باید اصلاحات ارزی را قبل از خروج امریکا از برجام سریع تر انجام بدهد.