شعارسال: حسین عبده تبریزی در گروه واتساپی‌هاما درباره داستان تک نرخی شدن ارز که ۴۷ سال است اتفاق نمی‌افتد می‌نویسد روزی می‌رسد که حکومت به دلیل تنگنای ارزی تسلیم تک نرخی شدن ارز می‌شود. نوشته کوتاه وی را می‌خوانید.

گفت‌وگوی اخیر میان مدنی‌زاده و فرزین هرچند دیرهنگام است، اما موضوعی را یادآوری می‌کند که اقتصاد ایران بیش از چهار دهه از آن گریخته است: تک‌نرخی شدن ارز. در واقع، از سال ۱۳۵۷ تا امروز، اقتصاد ایران تقریباً همیشه با شکاف میان نرخ رسمی و آزاد ارز زیسته و هزینه‌های آن را پرداخته است؛ هزینه‌هایی که در مطالعات رسمی نیز بالغ بر ده‌ها میلیارد دلار اتلاف منابع در طول این سال‌ها برآورد می‌شود.

سیاست تک‌نرخی کردن ارز، در ذات خود اصلاحی ضروری و ناگزیر است، اما اجرای آن همیشه با تاخیر و تردید همراه بوده است. اکنون پس از ۴۷ سال، دولت با همان چالش روبه‌روست، با این تفاوت که این بار نه ذخایر ارزی کافی دارد، نه امکان جبران برای مردم. در اقتصادی که طی دو دهه‌ی گذشته سطح دستمزد‌ها به‌طور میانگین بیش از ۶۰ درصد از تورم عقب افتاده، هیچ «مابه‌ازایی» برای کاهش فشار بر معیشت وجود ندارد. با چنین شرایطی، هر دولتی که بخواهد این اصلاح را به‌طور داوطلبانه انجام دهد، نیازمند پشتوانه‌ی سیاسی و اجتماعی قوی است. اما کابینه‌ای که چهره‌های محافظه‌کاری، چون آقای عارف در آن حضور دارند، بعید است جسارت پذیرش چنین ریسکی را داشته باشد. به همین دلیل، احتمال قوی این است که نه با تصمیم آگاهانه، بلکه با اجبار و در شرایط کاهش فروش نفت، تک‌نرخی شدن ارز به‌طور تحمیلی بر اقتصاد کشور آوار شود. این بدترین شکل اصلاح است: اصلاحی شبیه به تسلیم بی‌قید و شرط در جنگ.

با اندکی اضافات و تلخیص برگرفته از سودنیوز، 10مهر1404، 132926، http://www.epsnews.ir/