آیت الله جوادی آملی از نظر علمی جزو یکی از بهترین شاگردان علامه طباطبایی در فلسفه و عرفان و همچنین از جمله شاگردان امام خمینی(ره) و آیت الله بروجردی بودند.

تولید علم، فرایند شکل‌گیری و توسعه مرزهای دانش و نیز چگونگی تغییر و تحولات علمی از مسائلی است که مورد توجه اندیشمندان و فلاسفه علم بوده و دیدگاه‌هایی نیز در این‌باره ارائه شده است. اگر چه می‌توان گفت که امکانِ توسعه، پیشرفت و حتی دگرگونی علم مورد توافقی همگانی است، اما در اینکه این پیشرفت و تحول مدیریت‌‌پذیر است یا خیر، بحث و گفتگو وجود دارد. نوشتار حاضر تلاش می‌کند با نگاهی اجمالی به نظریات پیشرفت علم در ادبیات موجود، با رویکردی قیاسی ـ استقرایی و با استفاده از روش‌های فراتحلیل، نظریه مدیریت تحول در علوم انسانی را تبیین کند. در این نظریه چهارچوب کلان، عناصر کلیدی و مؤثر در تحول علوم انسانی احصاء و با اولویت‌سنجی و وزن‌دهی هر کدام، چگونگی ترابط و تأثیر و تأثر آنها بر یکدیگر در راستای تحول در علوم انسانی بررسی می‌شود. عوامل جامعه‌شناختی، یعنی نهادهای سیاست، اقتصاد، تعلیم و تربیت و رسانه در سپهر ارزش‌های دینی و اصول عقلانی مهم‌ترین عوامل تأثیرگذار در مدیریت تحول علوم انسانی به شمار می‌آیند.

در شرایط کنونی، علم روانشناسی شامل چهار جریان شاخص مسلط روان تحلیل گری، رفتارگرایی، انسان گرایی و مکاتب شناختی است، اما در دو دهه اخیر جریان جدیدی در روانشناسی به وجود آمده است که تمایل به معنویت دارد. این جریان در مباحثی مانند بهداشت روانی و درمانگری به صورت کاربردی نتایجی داشته است. البته باید توجه داشت که این مساله اختصاص به روانشناسی ندارد و در سایر شاخه های علوم انسانی هم این اتفاق در حال رخ دادن است.