از ابتدای جنبش جلیقه‌زردها بسیاری از روشنفکران فرانسوی و غیر آن در تحلیل این جنبش مقالاتی نوشتند و مصاحبه‌هایی کردند. بخش عمده این مقالات در صفحه اندیشه «شرق» ترجمه و منتشر شد، یادداشت‌ها و تحلیل‌هایی از اریک آزان، انزو تراورسو، فلیکس بنجو اوانژه-اپه، سدریک دوران، اسلاوی ژیژک، فردریک لوردون، دیوید گریبر، سوفی ونیش، و آنتونیو نگری. در این میان موضع‌گیری انتقادی ژیژک نسبت به جلیقه‌زردها متمایز از سایر تحلیل‌ها بود. آلن بدیو نیز در ماه‌های اولیه این جنبش برخلاف انتظار ساکت بود، سکوتی که دال بر موضع منفی او نسبت به این جنبش بود.

طبقه‌بندی محتوامحور فیلم‌ها بر اساس موضوعاتی که ظاهرا فیلم‌ها به آنها پرداخته‌اند رویه‌ای است که از چند دهه پیش آغاز شده و هنوز به حیات خود ادامه می‌دهد. بااین‌حال اصطلاحاتی نظیر «مستند سیاسی» و «مستند اجتماعی» بیش از آنکه چیزی درخصوص محتوای فیلم‌ها به ما بگویند، درصدد آن هستند که دلالت‌های مفهومی «سیاسی‌بودن» و «اجتماعی‌بودن» را که متأثر از گفتمان‌های مسلط حاکم بر آن جامعه شکل‌ گرفته‌اند در لوای نام‌گذاری و برچسب‌زنی به فیلم‌ها، تثبیت و طبیعی‌سازی کنند. همین سازوکار هم موجب شده الگوهایی در جامعه برای مستندسازان و فیلم‌سازان تحت این عناوین شکل بگیرد و از گروهی از آنها به‌عنوان مستندساز اجتماعی یا سیاسی نام ‌برده و حتی تقدیر شود.