نوری قزلجه، وزیر جهاد کشاورزی، باید درباره چگونگی مناسبات میان مدیران و منصوبان خود در سازمان دامپزشکی کشور با شرکت واردکننده واکسن «ر. ص. ر» توضیح دهد. چرا رئیس سازمان دامپزشکی، توزیع واکسن‌های همین شرکت را متوقف کرد، اما تنها چهار روز بعد مجدداً آزاد نمود؟ بررسی آرشیو‌ها نشان می‌دهد آقای «ن. و. ف» در سال ۱۳۹۵ به عنوان مدیرعامل شرکت «ن. پ. پ» در نوعی ارتباط خاص با مدیرانی از موسسه «س. و. ر» و اقداماتی مخفیانه در مشارکت با سایر محکومین در تجدید تاریخ مصرف واکسن‌های آنتروتوکسومی تاریخ مصرف گذشته و تجدید تاریخ شده از طریق نصب لیبل، به ۶۶ میلیارد (۵۶ میلیارد و ۱۰ میلیارد) محکوم شد. همین فرد در سال بعد شرکت «ر. ص. ر» را پایه‌گذاری و خود به عنوان رئیس هیئت مدیره با موضوع فعالیت در کلیه امور بازرگانی، تهیه، تولید، توزیع، پخش، بسته‌بندی، خرید، فروش، واردات و... انواع واکسن‌ها و مواد اولیه بیولوژیک دام و طیور، آبزیان ثبت قانونی کرد و به نوعی فعالیت‌های گذشته خود را ادامه داده تا امسال که واردات واکسن‌های و ۲۴AF۰۱ و همچنین ۲۵AF۱۱ را با ترک تشریفات به دولت فروخت. جای سوال دارد که قاعدتا رئیس سازمان دامپزشکی با اطلاع از رزومه و پرونده محکومیتی نامبرده که صرفاً اسم شرکت را عوض کرده، چنین قرارداد سنگین خرید واکسن با وی بسته، چطور زیر بار این قرارداد حساس می‌رود؟ و جالب‌تر اینکه عملکرد رئیس سازمان دامپزشکی توسط وزیر جهاد کشاورزی چطور تایید می‌شود؟

در اقتصاد آموزش ایران، نه‌تن‌ها ظاهرا بین تحصیلات عالی از سویی و شغل و درآمد بهتر از سوی دیگر، رابطه مستقیم دیگر وجود ندارد، بلکه به نظر می‌رسد، در بسیاری از رشته‌ها به صورت عکس معنادار شده است. به‌منظور بررسی دقیق‌تر این پدیده می‌توانیم از پدیده «ناهمخوانی تحصیل-شغل» (Education-Job Mismatch) در ادبیات بازار نیروی کار کمک بگیریم که در ادبیات اقتصادی ایران چندان شناخته‌شده نیست. همچنان که از عنوان این اصطلاح برمی‌آید، ناهمخوانی تحصیل-شغل به نامتناسب بودن سطح یا عمق آموزش عالی دریافت‌شده با شغل کسب‌شده اشاره دارد.

نوبل اقتصاد سال ۲۰۱۹ برای به میان آوردن آزمایش‌های میدانی در اقتصاد توسعه و به‌طور مشخص برای تشخیص راه‌های موثر کاهش فقر به آبهیجیت بانرجی، استر دوفلو، هر دو استاد اقتصاد در MIT و مایکل کریمر استاد اقتصاد دانشگاه هاروارد رسید. نخست مایل کریمر ایده آزمایش‌های میدانی را با آزمون‌های کنترل‌شده تصادفی در مورد سیاست‌های آموزشی در کنیا وارد علم اقتصاد کرد.

بحران ارزی اخیر در کشور بار دیگر نشان داد که سیاست‌های کلان اقتصادی کشور از چه میزان آشفتگی و ناکارآمدی برخوردار است آن قدر که گاه نه تنها التیامی بر درد موجود نمی‌نهد که بر عمق آن می‌افزاید. به‌نظر می‌رسد همه چیز از «خود دانای کل‌پنداری» سیاست‌گذار برمی‌خیزد. انگار که او چنان به همه دانش‌های ممکن مسلط است که اساسا دلیلی برای یادگیری و تجربه‌اندوزی وجود ندارد.