هفت‌کچلون عزت محله باغ فردوس بودند و همسایه‌داری و خانواده‌دوستی مرام‌شان. پدر هفت‌کچلون، «مهدی حاج عباسی»، در تهران، محله امجدیه، اواخر عصر قاجار آسیاب داشت. یک نانوایی هم در باغ فردوس داشت که بعد شد ٢ تا. چون وضع مالی خوبی داشت به مردم نیازمند کمک زیادی می‌کرد. سرپرستی ٣٠ بچه یتیم را به عهده گرفته بود. برادران عباسی موهای پرپشتی داشتند و کچل نبودند، ولی چون هفت برادر، غیر از برادر بزرگ‌تر، در نوجوانی و جوانی موهای خودشان را از ته می‌زدند، به هفت‌کچلون معروف شدند.

یکی از پدیده‌های اجتماعی ایران در دوره قاجاریه، لوطیان یا طبقه معروف به داش و مشدی‌ها بودند. لوطی و لوطی گری دوره قاجار، تشکیلاتی بودند از جریان نیرومند عیاری و فتوت که هنوز در برخی از آنان رگه‌هایی از ارزش‌های پهلوانی الهام بخش بود و ارزش هایی، چون شجاعت، وفاداری، پاکدامنی و حفاظت از محله و شهر و عدالت آنان را مجذوب می‌ساخت.

حاجی را همه در شهرری می‌شناسند، کسی که سال‌ها مربی کشتی تیم ملی ناشنوایان بوده و در کنار کار و ورزش با کمک چند نفر از لوطی‌های دیگر خیریه‌ای راه انداخته‌ برای کمک به ایتام و زنان بی‌سرپرست.