“همیشه، در همه جا و برای همه کس [اخلاقاً]خطاست که باوری را بدون شواهد کافی بپذیرد”. این نقل‌قولی است از کلیفورد که در نگاه اول اغراق‌آمیز به نظر می‌رسد. امّا چرا باور داشتن مسئولانه، وظیفه اخلاقی ماست، یعنی باور داشتن فقط و فقط به چیز‌هایی که برایشان شواهد و قرائن کافی در اختیار داریم؟

تأثيرگذاري و تأثيرپذيري هنر و علم با اخلاق (Morality)، اکنون، نزد نظريه‌پردازان و فلاسفه، تقريبا به اجماع، پذيرفته‌ شده است. هنر به‌منزله امري که موجب پالايش درون (کاتارسيس) مي‌شود، از زمان ارسطو تاکنون مطرح بوده است: «هنر مانند تصفيه‌کننده‌اي عاطفي عمل مي‌کند و عواطف را مي‌پالايد» (هاسپرس،136). از سوي ديگر، هنر با نمايش‌دادن شخصيت‌ها و افراد در ميان بحران‌ها و تعارضات، نظرگاه اخلاقي ما را پرورش مي‌دهد (کَرول،58). در اين ميان ادبيات و رمان و شعر که در ذات خود نوع والايي از اقسام هنرها محسوب مي‌شوند، به لحاظ آنکه به مدد تخيل، ما را در موقعيت شخصيت‌ها و افراد قرار مي‌دهند، در مراتبي نسبت به ديگر هنرها، برتري دارند، چراکه «موقعيت اخلاقي را در متن تمام‌وکمال آن ارائه مي‌کنند» (هاسپرس،135).