راهپیمایی اربعین به‌عنوان یک پدیده برون متنی، بر متن ادبی روزگار ما تأثیر گذاشته و انگیزه سرایش اشعار فراوانی با موضوع عاشورا و قیام حسینی شده است. به عبارت دیگر، حرکت عظیم اربعین، گفتمان ادبی شعر معاصر را تغییر داده و روحی حماسی در کالبد شعر دینی و آیینی ما دمیده است.شعر اربعین پیش و بیش از پرداختن به بازماندگان باید در مسیر تمدن سازی گام بردارد و گفتمان عاشورایی را جهانی کند. از این منظر، تفکیک شعر عاشورایی از شعر اربعینی چندان ضرورت ندارد. شعر عاشورا و اربعین هم ریشه‌اند و باید مکمل همدیگر باشند. ما باید در حوزه شعر آیینی بیشتر به «وصل» بیندیشیم، نه «فصل». سیرت و حقیقت شعر عاشورایی و اربعینی یکی است.

عباس براتی‌پور، شاعر پیشکسوت آئینی گفت: اگر تحریفی در بیان روند تاریخی واقعه عاشورا یا دیگر موارد صورت می‌گیرد، بر اثر فقدان اطلاع و آگاهی است و باید اصلاح شود. البته من از شعرای متقدم کمتر دیدم که حرف و عمل نادرستی را وارد شعر خود کنند یا تحریف کنند، مگر تعداد اندکی که براثر عدم آگاهی چیزی گفته باشند که خیلی صحت نداشته باشد.

سیدمحمدجواد شرافت تاکید دارد که عوامانه سرودن شعر‌های مذهبی یک آفت و آسیب است و شعر هیات باید ضمن دور ماندن از عوامانه و سخیف بودن، عامیانه باشد و به مخاطب عام توجه کند. شاعر هیات نباید برای پسند مخاطبان سطح ادبی و کیفیت اثر خود را پایین بیاورد بلکه باید با بهره‌گیری از ظرافت‌های ادبی و هنری ذوق و سلیقه مخاطبان را افزایش دهد.

سبک‌ساز و نوحه‌سرای جوان اهل‌بیت می‌گوید: چه شده که شعری که ۳۰ سال قبل حفظ می‌کردند و می‌خواندند، امروز اگر در جلسه بخوانی، همه تعجب می‌کنند و یا متوجه نمی‌شوند. وقتی از ۳۰ سال قبل به اینجا رسیدیم، ۳۰ سال بعد به کجا خواهیم رسید؟

عباس احمدی، شاعر و پژوهشگر شعر معتقد است شعر هیئت گاهی تبدیل به مقتل منظوم می‌شود و بویژه در مواردی که با سفارش مداحان خلق می‌شود و خود را از عناصر زیباشناسانه عاری می‌کند.