احمد پژمان ، آهنگساز و موسیقی‌دان برجسته ایرانی، در سن ۹۰ سالگی در شهر لس‌آنجلس در ایالات متحده آمریکا، چشم از جهان فروبست. وی در طی سال‌های فعالیت هنری خود، مجموعه‌ای گسترده از آثار در حوزه‌های موسیقی کلاسیک و ایرانی خلق کرد که شامل اپرا، سمفونی، باله و موسیقی فیلم می‌شود. پژمان در دهه‌های ۴۰ و ۵۰ خورشیدی با ساخت قطعاتی برای ارکستر سمفونیک تهران شناخته شد؛ آثاری که ترکیبی از زبان موسیقی غربی با ملودی‌ها و فضاهای موسیقی سنتی ایران بودند. او از نخستین کسانی بود که توانست موسیقی سمفونیک ایرانی را به‌صورت جدی مطرح کند و آثارش مانند «سوئیت سمفونیک شهر مرجان‌ها» و «اپرای پردیس و پریسا» از نمونه‌های مهم این تجربه هستند. پژمان همچنین در حوزه پژوهش‌های موسیقی و تدریس در دانشگاه‌ها نقش فعالی ایفا کرد. از آثار شاخص او می‌توان به «اپرای جشن دهقان»، «اپرای دلاور سهند» و «اپرای سمندر» اشاره کرد.مرحوم پژمان، ساخت موسیقی متن فیلم‌هایی چون «هنرپیشه»، «بوی کافور، عطر یاس»، «باران»، «خانه‌ای روی آب» و «بید مجنون» را نیز در کارنامه دارد. او همچنین برای دو فیلم موفق به دریافت سیمرغ بلورین بهترین موسیقی متن از جشنواره فیلم فجر شد. بعد از فوت او در ۷ شهریور ۱۴۰۴ در لس‌آنجلس بابک رضایی مدیرکل دفتر موسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ،مدعی شده است که طی مشورت‌‏هایی که با جامعه موسیقی داشتیم تصمیم گرفتیم تا تمام تلاش ‏مان را برای بازگرداندن پیکر این هنرمند تاثیرگذار به میهن انجام دهیم.

یکی از مراکزی که در شیراز در پذیرش و نگهداری کودکان کار و خیابان روند مطلوبی در پیش گرفته است به این کودکان خدمات موثری ارائه می‌دهد. احمد پژمان عضو هیئت مدیره موسسه خیریه آسمانیان مهربان شهر راز می‌گوید: این موسسه خیریه از سال 97 به ثبت رسیده و به طور رسمی کار خود را اغاز کرده است.

احمد پژمان از آهنگسازان و موسیقیدانان بنام وبزرگ ایران است که در دو دوره ازجشنواره گروه نوازی هنرمندان استان فارس با عنوان دبیرهنری این جشنواره حضورداشته است. این هنرمند نام آشنای موسیقی ایران متولد شهر لار استان فارس است. او نوازندگی ویولن را نزد حشمت سنجری و تئوری موسیقی را نزد حسین ناصحی آموخت. او همچنین آهنگساز بنامی در زمینه موسیقی فیلم است و از معروف‌ترین کارهایش می‌توان به موسیقی سریال دلیران تنگستان، سمک عیار و فیلم‌هایی چون شازده احتجاب و... اشاره کرد.

فرهت از بزرگ‌نمایی و اغراق می‌پرهیزد و هر چیزی را در همان اندازه که هست، توصیف می‌کند نه کمتر و نه بیشتر چراکه برای او واقعیت‌ها بیشتر از هر چیز دیگری مهم و محترم هستند. حتی هنگامی‌ که در برنامه بزرگداشتی که در خانه هنرمندان برای او ترتیب داده بودند، نیز بلافاصله برای زدودن القاب و عناوین اغراق‌آمیزی که به او نسبت داده‌ شده بود، فورا در ابتدای کلام، خود را از آنها بری کرد تا نشان دهد با وجود اینکه 40 سال است در زادگاهش زندگی نکرده، اما خلقیات ما ایرانیان را به‌خوبی می‌شناسد و در این سال‌ها از تملق و بزرگ‌نمایی دوری کرده چراکه او همان‌گونه که در دهه نهم زندگی‌اش هنوز محتاج تکیه‌دادن به عصا نیست، در کسب علم و جایگاه خویش نیز متکی به اراده و پای خود بوده است و به تمجید و تعریف‌های اغراق‌آمیز نیازی ندارد.