پیشبرد پروژه پتروشیمی میانکاله در منطقه‌ای فاقد منابع نفت و گاز و دارای ارزش گردشگری و زیست‌محیطی، هیچ توجیهی ندارد و اصرار برای احیای آن باعث ایجاد این شائبه شده است که این پروزه شاید نتیجه فشار نمایندگان محلی برای جذب بودجه بوده که احیانا در نهایت به تقسیم منافع بین افراد خاص منجر می‌شود؟!علی‌رغم ابطال موافقت‌نامه پروژه در آبان ۱۴۰۲ توسط وزارت نفت و دستور توقف آن، اکنون تحرکاتی در فروردین ۱۴۰۴، از جمله ورود بیش از ۴۰ تریلی مصالح و فعالیت‌های ساختمانی در اراضی حسین‌آباد بهشهر، نگرانی‌ها را تشدید کرده است. فعالان محیط زیست معتقدند که این پروژه نمونه‌ای بارز از تعارض توسعه صنعتی و حفاظت از محیط‌زیست است. برخی از فعالان محیط زیست می گویند، چطور می توان باور داشت که نهادهای نظارتی و بازرسی از این حرکات و اقدامات بی خبر باشند؟ اگر خبر دارند،چرا اقدام مشهودی در این خصوص صورت نمی گیرد؟ پایگاه تحلیلی خبری شعار سال بدون ارایه نظر تائیدی و تکذیبی و صرفا بدلیل اهمیت موضوع ، اقدام به بازنشر متن خبرآنلاین نموده و انتظار می رود که کلیه ذی نفعان و ذی مدخلان مرتبط با این پروژه جهت ارتقا آگاهی های عمومی و ممانعت از هرگونه شایعه و شائبه، اقدام به ارایه نظرات تائیدی و تکذیبی خود برای انتشار در این پایگاه خبری کنند. تضارب آرای ایجاد شده ، فضا را برای شفاف سازی، فسادستیزی و احقاق حقوق طرفین فراهم خواهد ساخت. مجددا تاکید می گردد که برخی از ادعاهای صورت گرفته در متن حاضر، نیازمند راست آزمایی است.

یک فعال محیط زیست درباره وقف کوه دماوند گفت: سازمان اوقاف دارد اذهان مردم را مشوش می‌کند. با هر کسی حرف می‌زنم، از آدم‌های عادی تا مثل من که در حوزه محیط زیست و کوهنوردی هستم، برافروخته شده‌اند. این یک جور ایجاد التهاب است.

عباس محمدی مدیرکل مرکز آفرینش‌های ادبی حوزه هنری، در خصوص دیدار شاعران با رهبر انقلاب گفت: امسال به دلیل شیوع بیماری کرونا و با توجه به دستورالعمل‌های کارگروه پیشگیری و اینکه هنوز منع قانونی برای برگزاری تجمعات در کشور وجود دارد؛ دیدار شاعران با مقام معظم رهبری همانند سایر دیدار‌های ایشان در ماه مبارک رمضان برگزار نخواهد شد.

جنگ و ترور، از بدترین دشمنان محیط زیست‌اند. هم به علت گرفتنِ جان انسان‌ها و نابودسازی عرصه‌های زیستی، و هم به‌علت اتلاف عظیم انرژی و منابعی که صرف تولید جنگ‌افزارها می‌شود و درصد کوچکی از آن می‌تواند بسیاری از مشکلات بشریت و زمین را رفع کند. همچنین، ترور و جنگ‌افروزی کاری پلید است، به این دلیل که حفظ میراث‌های فرهنگی و طبیعی را از مسأله‌ای مهم، به موضوعی حاشیه‌ای یا فراموش‌شده بدل می‌کند.

فروغی بسطامی گفته است: کار جنون ما به تماشا کشیده است / یعنی تو هم بیا که تماشای ما کنی؛ حکایت آبخیزداری ما است که چند سالی است با دستکاری شدید در کوهستان و تخریب جویبارها و مسیل‌ها به پیش می‌رود. منتقد سدسازی بودیم که رودخانه‌ها را از خروش بازداشتند و تالاب‌ها را خشکاندند...، و گفتیم که باید با حفاظت از آبخیزها و احیای پوشش گیاهی، آب باران و برف را به زیرِ زمین هدایت کنیم. اما سازمان جنگل‌ها و مراتع، در رقابت با وزارت نیرو برای «جذب» بودجه، آبخیزداری سازه‌ای را در هزاران آبراهه‌ی فرعی رودها پیش گرفته که در بسیار جاها «آورد» رودخانه‌ها را کم کرده و در همه‌جا سامانه‌ی طبیعت را به هم ریخته است.

در بعدازظهر سیزدهم شهریور، مجله‌ فرهنگی بخارا و انجمن غار و غارشناسی ایرانیان، نشستی با عنوان «شب غارهای ایران» برگزار کردند. در اطلاعیه‌ همایش آمده بود: «این رویداد فرصتی است که برای دقایقی، به پدیده‌های کم‌تر دیده‌شده و زیرزمینی بیاندیشیم، و در مسوولیت انسانی‌مان برای حفاظت از آن‌ها تأمل کنیم.»

کوهستان کرکس واقع در شهرستان نطنز که بلندترین قله‌ی آن نزدیک به ۳۹۰۰ متر ارتفاع دارد، نام زیبا و پرمعنای خود را به دلیل احترامی که ایرانیان برای این نعمت بزرگ خداوندی قایل بوده‌اند، به دست آورده است. اما، شوربختانه در سال‌های اخیر با معدن‌کاوی‌های بی‌شمار، چنان بر این کوه بی‌حرمتی روا داشته‌اند که گویی مردم این سرزمین نه‌تنها قدر کوهستان را نمی‌دانند، بلکه با آن دشمنی می‌ورزند! البته، واقعیت این است که فقط گروهی بسیار کوچک هستند که چنین بی‌رحمانه با کوه رفتار می‌کنند. اینان، با ادعای ارزآوری و اشتغال‌زایی اما در واقعیت با خوردن از سرمایه‌های طبیعی کشور، به یک نوع توسعه‌ی اقتصادی ناپایدار دامن می‌زنند. این گروه، ارز خارجی را به ازای فروش دارایی‌های طبیعی و ملی به کشور می‌آورند (اگر در حساب‌های شخصی خود در خارج از کشور نگذارند!) و بسیار بیش از ایجاد شغل برای مردم، دغدغه‌ی درآمدزایی برای خودشان را دارند.

رئیس اسبق انجمن کوهنوردان معتقد است که دماوند در حال تخریب است و پناهگاه‌های زیادی به رستوران‌های مجلل تبدیل شده است.

محیط زیست کشور ما در بدترین شرایط تاریخ خود است. یکی از بالاترین نرخ‌های فرسایش خاک در جهان را داریم، در وضعیت ورشکستگی منابع آبی به سر می‌بریم، مراتع کشور تا سرحد مرگ چرا شده‌اند و هیچ چشم‌اندازی برای کم‌تر شدن تعداد دام‌هایی که در کوه و دشت‌های فقیرشده‌مان می‌چرند به چشم نمی‌خورد، آلودگی هوا و پهنه‌های آبی بسیار بالاتر از استانداردها است، و... . اما، راه نجات محیط زیست کشور چیست؟

مدتی است که شماری از طرفدران خصوصی‌سازی‌، برای رفع مشکل آب در ایران، ایجاد «بازار آب» را پیشنهاد می‌کنند. برای مثال در دومین کنفرانس دوسالانه‌ اقتصاد آب که در 27 آذر با عنوان «کارآمدی ابزارهای اقتصادی و بهبود بهره‌وری آب» از سوی اتاق بازرگانی ایران برگزار شد و اردکانیان وزیر نیرو هم در آن شرکت داشت، شافعی رئیس اتاق، یکی از راهکارهای برون‌رفت از بحران آب را ایجاد بازار آب دانست و گفت که این بازار به مدیریت اقتصاد آب کمک می‌کند. در این کنفرانس، نهاوندیان معاون اقتصادی رئیس‌جمهور هم خواستار استفاده از «توان بخش خصوصی» در موضوع آب شد.

آنقدر نگران‌کننده است که یک عضو جامعه کوهنوردی ایران، راهکار نجات این قله را تعطیلی پنج ساله گردشگری در این منطقه کوهستانی اعلام کرده است؛ به امید اینکه طی این زمان، این قله زیبا بتواند خود را بازیابی کند و تخریب‌های مداومی که طی سال‌های اخیر، این محیط زیبای کوهستانی را با انواع مخاطرات مواجه کرده است کمی ترمیم شود