ایران نه تنها به رویای بلندپروازانه سوئیس اسلامی و ژاپن اسلامی جامعه عمل نپوشاند، بلکه از کشورهای منطقه نیز عقب افتاده و مسیر پیش رو، مبهم و مه آلود است . حتی وظایف مربوط به ایران پیشرفته و پیشرو هم گویا دارد به فراموشی سپرده می شود.ایران در برابر غرب گارد گرفته، اصراری به حضور در باشگاه‌های جهانی ندارد و دارای یک اقتصاد رانتییر و نفت محور است که حساب و کتاب مالیاتی روشنی هم ندارد و با بازارهای جهانی، رابطه تجاری شایان توجهی ندارد. اما یکی از اشتراکات و شباهت‌های مهم نظام اقتصادی ترکیه و ایران، این است که هر دو آنها، به طور مداوم، دچار بیماری تورم فزاینده هستند و این وضعیت، منجر به افزایش شکاف طبقاتی، بالارفتن آمار فقرا و غفلت از آهنگ توسعه می‌شود.چرا باید نرخ دلار آمریکا در ایران و در یک بازه زمانی ۲۳ ساله ۸۰ برابر شود اما در همین مدت در ترکیه، تنها ۲۰ برابر افزایش پیدا کند؟ آیا همین مثال ساده نمی تواند اثبات کند که جایگاه ایران، علاوه بر جهان، در منطقه نیز به طور کامل تضعیف شده است؟

بیژن نجدی را اگرچه می‌توان از پیشگامان داستان‌نویسی پست‌مدرن ایران به‌شمار آورد، اما هدف این نوشتار صرفاً پرداختن به داستان‌های نجدی نیست، بلکه سعی دارد نگاهی به درونمایه اشعار وی بیندازد؛ چرا که به‌زعم اهالی ادبیات، نجدی پیش‌از هرچیز یک شاعر است، شاعری تمام قد؛ به‌طوری‌که برخی معتقدند اگر از وزن و قافیه و به‌طور کلی موسیقی صرف‌نظر کنیم، شاخص‌ترین اثر او یعنی مجموعه داستان «یوزپلنگانی که با من دویده‌اند» را به‌دلیل وجود تصاویر بکر، تشبیهات و استعاره‌های بی‌بدیل فراوان می‌توان حتی در قالب یک مجموعه شعر نیز به مخاطب عرضه کرد.

به دست دادن معیارها و چارچوب‌هایی که از یک‌سو شاعران بتوانند آنها را مدنظر قرار دهند و از سوی دیگر منتقدان و تحلیلگران ادبیات بتوانند با استفاده از این معیارها به تحلیل شعر بپردازند یکی از اصلی‌ترین مسئله‌های ادبیات امروز بوده است؛ به‌ویژه در شعر امروز که گستره و تنوع جریان‌ها بسیار زیاد است و هرچند سال یک‌بار جریان تازه‌ای با ادعاهای نو سر برمی‌آورد. در چنین شرایطی بازخوانی و تحلیل شاعران بزرگ معاصر می‌تواند در یافتن چنین مبناهایی راهگشا باشد.