در یادداشت زیر فهمیه طباطبایی به عنوان یک زن خبرنگار از مشکلات زنان خبرنگار می گوید. وی اظهار می دارد که نابرابری و آزار زنان همه جا و در هر موقعیتی هست و ما رو رها نمیکنه، هر بار هم به شکلی و به نوعی زنان زیادی جنگیدن تا این وضعیت رو سامان بدن اما تا رسیدن به نقطه ایده‌آل فاصله زیاده. ما میریم خبرنگاری بحران با کمترین امکانات و ساپورت رسانه‌مون و اولین مسئله‌مون همین چیزای پیش پا افتاده‌اس در حالیکه یه خبرنگار مرد هیچ کدوم از این دغدغه‌ها رو نداره.

دنیای امروز با عدد و رقم و آمار ممزوج است اما اعداد و ارقام، در جایی که پای جان انسان‌ها در میان است، زیادی الکن و گنگ‌اند. همه‌گیری کرونا از آن دست پدیده‌هایی است که جان انسان‌ها را به چند عدد گره زده؛ عدد مبتلایان، بهبودیافته‌ها و آنها که جان‌شان را به این بیماری مرموز باخته‌اند. عدد، اما متأسفانه گویای دریای احساسات آدمیزاد نیست. همانطور که ماشین‌حساب‌ها توان محاسبه درد و غم و تنهایی را ندارند. مثلا ۱۵۰ در روزگاری که «میلیون» و «میلیارد» حکم نُقل و نبات را دارد، عدد بسیار کوچکی است. اما همین عدد اگر تعداد متوفیان بر اثر کرونا در یک روز باشد، ابهت و سهمگینی نهفته در کنه آن را چه‌کسی می‌تواند تحمل کند؟

«بیشتر از یک ماهه بدون کتاب میریم مدرسه، بعضی‌ بچه‌ها رفتن از سال قبلی‌ها کتاباشون رو قرض گرفتن که حداقل از رو درس‌های اونا بخونیم تا کتاب خودمون برسه، تازه مجبور شدیم با هم‌دیگه سه تا یکی شریکی از کتابا استفاده کنیم؛ واسه تمرین خونه هم از روی درس‌ها کپی بگیریم؛ چاره دیگه‌ای هم داریم مگه؟ هر روز میگن فردا میاد، شنبه میاد؟ کو، کجا؟ الان آبانه» این روایت هادی سخایی، دانش‌آموز رشته کامپیوتر پایه دوازدهم یکی از هنرستان‌های تهران است که به نیابت از دوستانش می خواهد که صدایش را به مسئولین برسانیم.