روحانیت و قدرت سیاسی ایران در داخل، تبلیغات را جانشین فرهنگ و روشنفکران ایرانی هم ایدئولوژی را جانشین فرهنگ کرده‌اند. من هم روشنفکران، هم روحانیت، هم اپوزیسیون و هم قدرت سیاسی کشورم را متهم می‌کنم که درکی از مقوله فرهنگ ندارند؛ لذا امروز یک نوع انحطاط فرهنگی همراه با نیهیلیسم جهانی جامعه ایرانی را تهدید می‌کند. کار به جایی رسیده که بخشی از اپوزیسیون، پرچم اسراییل را در آغوش گرفته و به دور خود پیچیده، در خیابان‌های لس‌آنجلس و سایر شهر‌های غرب می‌رقصد و از اسراییل عاجزانه تقاضا می‌کند که به ایران حمله کند! این وضعیت با فحاشی‌هایی که رخ می‌دهد نهایت ابتذال را می‌رساند. موضوع زمانی دردناک‌تر می‌شود که این نوع جهت‌گیری فرهنگی را میان برخی روشنفکران ایرانی می‌بینیم. بخشی از مردم هم به دلیل خشم و کینه‌ای که نسبت به وضع موجود دارند همین برخورد را می‌کنند. دلیل این امر آن است که در اکثر قریب به اتفاق نیرو‌های اجتماعی ایران (از پوزیسیون گرفته تا اپوزیسیون) مقوله فرهنگ درک نشده است. آموزش و پرورش در ایران، نوعی هولوکاست است. دانشگاه به بازی احمقانه صدور مدرک بدل شده، رسانه ملی شکست خورده است. روحانیت تا حد زیادی شأن و پایگاه خود را از دست داده، روشنفکران در طرف غلط تاریخ ایستاده‌اند و ... همه این گزاره‌ها دست به دست هم داده تا جامعه ایرانی به لحاظ اخلاق شرایط مناسبی نداشته باشد.

به اعتقاد عبدالکریمی؛ فرهنگ با عمیق‌ترین لایه‌های وجودی افراد سروکار دارد که فقط متفکران، هنرمندان و شاعران بزرگ می‌توانند به این لایه دست پیدا کنند و معمولاً اندیشمندان، هنرمندان و شاعران بزرگ، پست اجرایی ندارند.

قبل از انقلاب، همه رسانه‌ها و امکانات فرهنگی در اختیار حکومت پهلوی بود. بچه مذهبی‌ها و انقلابی‌ها فقط مسجد را داشتند و جلسات خانگی را. نتیجه اش شد خیرش فرهنگی منجر به انقلاب اسلامی. الان ۴۰ و خرده‌ای سال است، همه وسایل ارتباط جمعی و محافل فرهنگی دست ماست. پس چرا چهارستون تن‌مان می‌لرزد از اینکه فضای مجازی بخوردمان؟ روحانیون آن وقت چه می‌کردند که غالب کودکان، نوجوانان و جوانان واکسینه می‌شدند و روحانیون الان چه نمی‌کنند که این همه لولوی مجازی به جان‌مان می‌افتد؟

در شرایط خاص فرهنگی جامعه کنونی و با وجود تاکید و دستورالعمل ها بر توجه ویژه به امر فرهنگ در کشور، متاسفانه رشته های مدیریت و برنامه ریزی امور فرهنگی در دفترچه های آزمون کارشناسی ارشد و دکتری حذف شده است.

در خاطرات کودکي، تصويرها و صداهايي در ياد مي‌مانند که براي آدمي مهم و برجسته باشند. در ميان زمزمه‌هايي که در خاطره‌ها مانده، يكي اين است که بزرگ‌ترها به کوچک‌ترها مي‌گفتند: «آفرين به اينکه درس و کتاب را جدي مي‌گيري، اما يادت باشد در کنارشان، کتاب ديگري هم بخواني!»؛ آن کتاب، تکليف کلاسي نيست، کاري است فراتر از آن‌ که مربوط به خود فرد است. ممکن است آن را معلم، خارج از درس سفارش کند يا شخص دانايي از ميان دوستان گوشزد کند.