دکتر اعظم نژادی، جامعه شناس در مطلبی با عنوان «کرونا و تنهایی» آورده است: بعد از تحولات ساختاری عمده ای چون انقلاب مشروطه و انقلاب اسلامی و برنامه های توسعه ای، شاهد حرکت جامعه ایرانی از سنتی با محوریت نهاد خانواده به سمت جامعه ای مدرن و مصرفی هستیم. این تغییرات در سطوح متعدد قابل شناسایی می باشد. به طور مثال با فراگیری سازمانهای آموزشی و علمی در ایران، بر تعداد افراد با سواد و آگاهی عمومی روبرو هستیم. اگر در گذشته در یک محله با فرد درس خوانده که فقط در حد خواندن و نوشتن روبرو بودیم، در شرایط جدید با معضلی به نام “جامعه تحصیل کرده های بیکار ” روبرو هستیم. تحصیل کرده هایی را داریم که دارای دانش و تخصص کافی برای انجام کارهای تخصصی هستند، ولی امکان به کار گیری آنها در جامعه وجود ندارد. بعضی از آنها به کشورهای دیگر مهاجرت کرده اند و بعضی ها هم به کارهایی که ربطی به تخصص آنها ندارد مشغول شده اند.

اگر امروز سخن از میلیون‌ها بیکار تحصیل‌کرده در ایران می رود، دلیل واضح آن عدم توانایی آنان در جذب ‏شدن در مشاغلی مولد و فنی است.

گسترش تعداد دانشجویان در کشور و افزایش رشد کمی دانشگاه ها برای جذب دانشجو، نتیجه ای بجز تربیت فارغ اتحصیلان بیکار با توجه به پتانسیل اقتصادی کشور نداشته است.