بازار کار ایران با چالش‌های ساختاری متعددی روبه‌رو است که بیکاری جوانان و به‌ویژه زنان تحصیل‌کرده، از مهم‌ترین نمودهای آن است. عدم تطابق میان محتوای آموزشی دانشگاه‌ها و نیازهای واقعی بازار، عامل اصلی بروز این بحران است. دانشگاه‌ها همچنان بر مبانی تئوری و آکادمیک تأکید دارند، در حالی که صنعت و بازار کار به مهارت‌های عملی و تخصص‌های فنی نیازمندند. این شکاف، فارغ‌التحصیلان را به سمت مشاغل غیرمرتبط یا کم‌درآمد سوق می‌دهد و از توان بالقوه نیروی انسانی کشور برای رشد اقتصادی استفاده نمی‌شود. در نگاهی دیگر می توان بازار را متمایل به کنشگری سنتی و دلالی و غیرنیازمند به تفکر و تخصص در مقابل دانشگاهی تحولخواه و ایده ال اندیش ، تصور نمود.

اشتغال زنان در ایران همواره محل بحث‌های زیادی در جامعه ایران بوده. در ابتدا و اواسط دهه 80 موجی فراگیر به استقبال حضور پر رنگ زنان در آموزش عالی رفت. زنان تواستند در این دهه بیش از مردان کرسی‌های آموزش عالی در ایران را تسخیر کنند اما آنچه امروز شاهد آن هستیم، افزایش قابل توجه سهم زنان بیکار اما با مدارک تحصیلی تکمیلی است. براساس آماری که از سوی مرکز آمار ایران منتشر شده است در سال 1387، سه میلیون و 478 هزار زن فارغ التحصیل دانشگاهی وجود داشتند که از میان تنها حدود 30 درصد دارای شغل بودند و 60 درصد بقیه غیرفعال یا بیکار بودند.