تقریباً هیچ‌کس از دو سال ابتداییِ تولدش هیچ خاطره‌ای ندارد و خیلی‌ها نیز، اواخر عمرشان، حتی فرزندانشان را فراموش می‌کنند. بین نوزادی و پیری هم، همۀ انسان‌ها مشغول کشتی‌گرفتن با این ویژگی عجیب‌اند و اغلب هم پشتشان به خاک می‌خورد. البته این ویژگی هم نجات‌بخش است و هم کشنده. شاید یکی رنج‌های گذشته‌اش را فراموش کند و دیگری مهم‌ترین قرار ملاقات زندگی‌اش را. پس همیشه قدری از فراموشی لازم است، اما دنیای جدید گویا کمی بیشتر از حد نیاز فراموشی را تجویز می‌کند.