کجای دنیا را سراغ دارید که سالی نزدیک به ۲۰ هزار نفر از جمعیت یک کشور (تقریبا معادل کشته‌های سالیانه یک جنگ) در اثر تصادف جاده‌ای فوت کنند و هزینه‌های میلیاردی برای یک کشور (علاوه بر خسارات مادی) بر جای بگذارند؟ اهمال، قصور، تقصیر و ترک فعل مسلم چهار نهاد شامل شرکت‌های خودرو سازی، پلیس راهور، سازمان راهداری، سازمان استاندارد، عامل اصلی وقوع این فاجعه است. چرا مدیران این چهار حوزه را به پای میز محکمه نمی‌کشید؟ چرا دادستان کل، اعلام جرم مشهور و مستمر نمی‌کند؟ چرا ریاست محترم قوه قضائیه سکوت کرده اند؟ چرا باید به کارکنان این چهار نهاد حقوق بدهیم و چرا باید برخی از آن‌ها را تحمل کنیم. ما می‌پرسیم و الزاما پاسخ می‌خواهیم؟ تصادفات در محل سرعت گیر‌های غیراستاندارد به چه تعداد بوده و چرا جمع نمی‌شوند و استاندارد سازی نمی‌گردند، مگر هزینه اینکار چقدر است؟ علت مماشات سازمات استاندارد با تولید خودرو‌هایی غیر ایمن از نظر بدنه و شاسی چیست؟ علت مماشات پلیس برای پلاک کردن این خودرو‌های ناایمن چیست؟ علت کم توجهی راهداری به ایمن سازی راه‌ها چیست؟ آقایان فقط درد بودجه گویا دارند و کمبود بودجه را پیش می‌کشند. مدیر آن است که با ۳۰ تومان، به اندازه ۱۰۰ تومان کار جلو ببرد. در غیر این صورت همه ما باید ادعای مدیریتی داشته باشیم؟

در ابتدا باید یادی کرد از رانندگان اتوبوس‌های مسافربری که خود، نخستین قربانیان سوانح هستند و خانواده‌های ایشان که بیشترین صدمه و آسیب از تصادفات، متوجه آنان است. اخبار تصادفات بین‌شهری، تمامی ندارد. باوجودآنکه از آمار تصادفات نسبت به سال‌های گذشته کاسته شده، بااین‌حال، کماکان تصادفات پس از آلودگی هوا، بیشترین عامل مرگ‌ومیر در ایران است.

جاده های استان به گونه ای هستند که نیاز است که در سرتاسر آنها علایم راهنمایی و رانندگی نصب باشند اما گاهی می بینیم که در بدترین جاده ها با شیب تند و پیج های خطرناک تنها یک یا دو تابلوی راهنمایی و رانندگی نصب است.