یکی از چالش‌هایی که از سال ۱۳۹۶ کشور ما با آن مواجه شده، افزایش آمار مهاجرت است. این روند البته با پاندمی کرونا بسیار کاهش پیدا کرد و دلیل آن هم وجود قوانین سخت‌گیرانه در بسیاری از کشور‌ها برای پذیرش افراد خارجی و رعایت پروتکل‌های بهداشتی و درمانی بود. بعد از پاندمی کرونا، به‌یکباره موج مهاجرت از ایران افزایش چشمگیری پیدا کرد و دیگر مختص دانشجویان و نخبگان نبود. این بار موج مهاجرت به جامعه پزشکی و پرستاری رسید و حتی در دو سال اخیر جامعه کارگری هم با موج مهاجرت کارگران به کشور‌های همسایه مواجه شد. مشکلات معیشتی دیگر تنها مربوط به قشر محروم جامعه نیست. از پزشک و پرستار بگیر تا مهندس و معلم همه و همه با مشکلات معیشتی مواجه شدند و در این بین، جامعه خلبانی هم نتوانست از این قاعده مستثنی بماند. بر مبنای اطلاعات موجود فقط ۴۷ خلبان از یک ایرلاین بخش خصوصی و ۶۴ خلبان از ایرلاین اصلی ایران - ایران ایر- به دلیل کاهش میزان دریافتی و برابری آن با قدرت خرید ریال و البته مشکلات دیگری که در این حوزه وجود دارد حالا در کشور‌های دیگر و با هواپیما‌های عمدتا کم کارکرد و نو فعالیت می‌کنند.

«آنجا وطن آنها بود و من غریبه‌ای در میان‌شان. اگر هم احترامی می‌گذاشتند، به خاطر قانون بود. من مهاجری بودم که فقط به خاطر پیدا کردن کار و یک زندگی مناسب آنجا بودم. باید از صفر شروع می‌کردم و شاید اگر مثل خیلی‌ها به کشورم پشت می‌کردم می‌توانستم اقامت بگیرم و بمانم اما من ایران را خانه‌ام می‌دانستم و آنجا کشور من نبود.» این بخشی از حرف‌های یونس است. 40سال دارد و چند سالی است که از انگلیس به ایران بازگشته و برای خودش مغازه میوه‌فروشی به راه انداخته است.