گویا در چرخه‌ای از آزمون و خطا در حال دست و پا زدن هستیم. در ابتدا که نوع برخورد نهاد‌های نظارتی و بازرسی، چکشی بود و معاذالله، خداگونه و خود جانشین خدا پنداری. بعد‌ها تقلیل وضعیت پیدا کرد و سلیقه محور شد. بعضی جا‌ها، گرایش به اجرای حداکثری قانون و سفت. بعضی جا‌ها، سلیقه محور متمایل به فساد. موج سوم ناتوانی ذاتی نهاد‌های نظارتی و بازرسی در ایران با ضعف کارشناسی، اشرافیت مردم بر قانون و ضعف ضمانت‌های اجرایی این نهاد‌ها خود را نشان داد. مشخص شد که پس چرخه به ظاهر بزرگ این نهادها، فقدان یکپارچگی، ضعف مدیریت و نگاه کارشناسی، عدم توان اجرایی متناسب با ماموریت ها، ضعف مسلم سیاستگذاری، موج می‌زند. حالا با این وضعیت به هم ریخته، هرکسی برای خود ملوک الطوایفی شده است. نانوا بدون اجازه و اختیار و بشکلی خود سر قیمت نان را بالا می‌برد و راننده تاکسی قیمت کرایه را. پزشکان هم قیمت ویزیت را. داستان شهروندان هم شده است، داستان چوب و پیاز. هم پیاز را مجبورند بخورند و هم چوب را. هم حقوق و پول مفت بیت المال را به مشتی کارکنان دولتی کم خاصیت نظارت و بازرسی بدهند و هم تحمل بی قاعدگی اصناف و فعالان اقتصادی بخش‌های تولیدی و خدماتی را عهده دار شده و به دوش بکشند. در گام دوم انقلاب، ریشه این بروکراسی ناکارآمد لجن گونه آمیخته به کثافت را باید کند. یا بشکلی درست و صلاحیت دار، خدمات بده یا جایت را به فکر صاحب صلاحیت متقاضی کار و ارایه خدمت می‌دهیم.

بیشتر ما ایرانی‌ها تعریفی از مبنای ویزیت پزشک نداریم. ما نمی‌دانیم یک ویزیت چه چیزهایی را شامل می‌شود یا ویزیت مجدد چه تعریفی دارد و آیا پزشک حق دارد برای خواندن جواب آزمایش و تنظیم برنامه درمانی بر اساس نتیجه آزمایش و سونوگرافی هزینه مجدد بگیرد؟ این روزها پزشکان ویزیت بیماران‌شان را به گرفتن شرح حال مختصر و کوتاه محدود کرده‌اند. آنها روش‌های تشخیصی متفاوتی را برای آن دسته از بیمارانی که بیماری‌شان در معاینات ابتدایی قابل تشخیص نیست تجویز می‌کنند. در این بین شیوه‌های متفاوتی از دریافت حق ویزیت بین پزشکان دیده می‌شود.