سینمای ایران در چند سال اخیر روز‌های سخت زیادی را پشت سر گذاشت، از ممنوع‌الکاری و ممنوع‌التصویری بسیاری از هنرمندان تا هجوم فیلم‌های مبتذل کمدی بر پرده سینما‌ها و اوضاع تنگ و سخت معیشتی و... حالا با روی کار آمدن دولت آقای پزشکیان و نکات مهمی که در گفته‌های او به نفع اهالی فرهنگ و هنر است چقدر می‌توان به بهبود شرایط امیدوار بود؟ چه باید کرد تا سینما از چالش‌های سخت این روز‌ها بیرون بیاید و سینماگران فضای امنی را دوباره تجربه کنند؟ ایده‌ها و نظرات مجید برزگر، نویسنده، کارگردان و تهیه‌کننده سینما در این مورد حاوی نکاتی کاربردی و بعضا تاکیدی است که تقدیم حضور شده است. وی معتقد است که، بنیانِ تصمیماتی که در دولت سیزدهم در حوزه فرهنگ و هنر گرفته شد اساسا بنا بر خالص‌سازی، خودی و غیر خودی کردن و نگاه امنیتی مبتنی بر تسلط و نظارتِ گسترده بود، هرقدر شعار‌های مسوولان با این نگاه متفاوت بود، اما در عمل شاهد چنین رویکرد و برخوردی در سینمای ایران بودیم و گواهِ بر این مدعا حجم زیادی از سانسور در زمینه‌های تئاتر و نشر و سینما، حذف اساتید از دانشگاه‌ها، نگاه نظارتی شدید در حوزه‌های تجسمی، نمایش و سینما است.

ضعف نظارت و کم توجهی به مردم در هرکجا که دیده شود، در گام دوم با سلیقه گرایی، خود محوری و فساد مواجه خواهیم بوذ. متاسفانه کشور عزیزمان ( جمهوری اسلامی ایران) تا حدی آلوده به این آسیب شده و ضرورت دارد که بشکل خاص با آن مقابله شود. محمد حسین مهدویان ،کارگردان سینما از سلیقه گرایی های موجود شکایت داشته و بیان می کند، هیچ‌وقت و در هیچ‌کجا، هیچ دری همواره بر یک پاشنه نچرخیده است. این مدیران و مسوولان ولی‌نعمتان ما و مالکان این سرزمین و فرهنگ‌اش نیستند که درها را به میل خود به روی ما ببندند و باز کنند.

محمدمهدی حیدریان ضمن مرور خاطرات سال‌های اولیه ورود خود به عرصه مدیریت سینما تأکید می‌کند سینمای ایران همواره درگیر «تعارض منافع» بوده و هست.

با توجه به آنکه لیست بازنشستگانِ شاغل در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی رسماً اعلام نشده، گمانه زنی‌هایی درباره بازنشستگان وجود دارد؛ اما حساس‌ترین موقعیت که مسلماً با یک مسئول بازنشسته روبه روست، رئیس سازمان سینمایی است. محمدمهدی حیدریان در کمتر از هشت هفته آینده، باید تغییر کند و اکنون که تغییرات قانونی آغاز شده، گزینه‌های اداره سینمای ایران در گمانه زنی‌ها به شکل پررنگ‌تری مطرح می‌شوند...

متأسفانه مدیران دولتی برای اینکه بخش خصوصی را تشویق به سرمایه‌گذاری در سینما کنند، چشم خود را به‌روی برخی از مسائل از جمله هنجارشکنی‌هایی که به منظور ایجاد جذابیت کاذب در فیلم‌ها می‌شود، می‌بندند.