دولت‌ها در حالي بي‌حفظ سلامت روان جامعه بي‌توجهي كرده‌اند كه جامعه متخصصان روانپزشكي بارها به اشكال مختلف درباره تبعات افزايش اختلالات روان هشدار داده‌اند. وقتي اختلالات روان، همچون حصار پيرامون يك فرد، يك خانواده، يك جامعه و يك ملت را محصور مي‌كند و دليل اختلال روان، تصميمات و سياست‌هاي دولت‌هاست و دولت‌ها براي كاهش ضريب خطر و آسيب حاصل از آنچه خود باعثش بوده‌اند هيچ كاري انجام نمي‌دهند و شرايط موجود را با تصميمات بدتر، پرآسيب‌تر مي‌كنند، نمي‌توان انتظار امواج آرامش در كانون خانواده و كانون اجتماع داشت.شواهد محكمي وجود دارد كه در كشور ما واقعا فراواني اختلالات روانپزشكي در كل و نيز شيوع اختلالات افسردگي به‌طور ويژه، رو به افزايش است. وقتي درباره افزايش خشونت در جامعه بر مبناي سطح سلامت روان مردم صحبت مي‌كنيم، نبايد بحث را تنها به آموزش تكنيك‌هاي آرام‌سازي و تاب‌آوري و حل ‌مساله تقليل بدهيم. بديهي است كه چنين حرفي اصلا به معناي كم‌اهميت پنداشتن آموزش‌هاي روان‌شناختي فردي و درمان انفرادي نيازمندان نيست و فراهم‌آوري دسترسي به منابع حمايتي و درماني و افزايش سواد سلامت روان مردم، از اهم وظايف حاكميتي و حرفه‌مندان اين رشته‌هاست. اما بايد دانست كه جلوگيري از وقوع سيلاب فقر، نابرابري و انواع آسيب‌هاي اجتماعي، اولويتي بالاتر از رسيدگي به تك‌تك آسيب‌ديدگان سيل معضلات دارد. بدون پيشگيري موثر، كل نيروهاي درماني يك كشور - چه در ايران و چه در كشورهاي توسعه‌يافته - قادر به رسيدگي و پيگيري كافي امور درماني بيشتر نيازمندان نيستند.

بر اساس آخرین اعلام پزشکی قانونی در سال ۱۴۰۰، نزدیک به ۶۰۰ هزار نفر در ایران به دلیل جراحت‌ها و آسیب‌های ناشی از درگیری و نزاع به پزشکی قانونی رجوع کرده‌اند. سهم عمده این درگیری‌ها هم در خیابان و در درون خانواده‌ها اتفاق افتاده است. البته گفته می‌شود درصد قابل‌توجهی از نزاع‌ها در آمار پزشکی قانونی ثبت‌ نشده‌اند. عصبانیت مجر به قتل خانوادگی بشدت در حال گسترش است. واقعا ریشه این نوع آسیب نوظهور چه چیزی می تواند باشد؟آیا با بی دفاعی خانوادگی ناشی از عدم توازن جاذبه ها  و دافعه ها مواجه هستیم یا هیجانات غیرقابل کنترل فردی بدلیل کم توجهی به تربیت و فشارهای زیاده از حد بیرونی؟ 

در آمار‌ها هست که قتل‌های ناموسی در ایران، شامل ۵۰ درصد قتل‌های خانوادگی است و ۲۰ درصد کل قتل‌های کشور را تشکیل می‌دهند و برخی مطالعات نشان می‌دهد که در ایران، سالانه بین ۴۵۰ تا ۵۰۰ قتل ناموسی رخ می‌دهد و شوربختانه همین مطالعات نشان می‌دهد که بیشتر مقتولان زن هستند و بیشتر این قتل‌ها در استان‌های خوزستان، ایلام، سیستان و بلوچستان، هرمزگان، بوشهر و لرستان اتفاق می‌افتد.

آمار‌ها نشان می‌دهند که روزانه ۱۳۷ زن در جهان به دست اعضای خانواده یا شریک زندگی‌شان کشته می‌شوند! در حالی که طبق آمار سازمان ملل ۸۲ درصد از قربانیان همسرکشی در جهان زنان هستند، اما امار‌ها در ایران، از روندی عکس تبعیت کرده و در ایران ۶۰ درصد قربانیان همسرکشی، مردان هستند.

او تنها ۱۸ سال دارد و خانواده‌اش را با دستان خودش به قتل رسانده است. پدر، مادر و برادر کوچکش را با ضربات چاقو کشت چون فکر می‌کرد والدینش برادر ۱۳ ساله‌اش را بیشتر از او دوست دارند.

عضو هیات علمی دانشگاه علامه طباطبایی با اشاره به علل و عوامل بروز قتل‌های خانوادگی گفت: براساس مطالعاتی که در سال‌های 85 و 86 انجام شده بود، قتل‌های خانوادگی حدود 40 درصد از قتل‌های عمد پایتخت را تشکیل می‌داد که این میزان از قتل‌های خانوادگی در میان قتل‌های عمد، محل تأمل و اندیشه جدی است.

عضو کمیته روان پزشکی مرکز تحقیقات پزشکی قانونی با اشاره به دلایل بروز خشونت در جامعه و قتل‌های خانوادگی گفت: 35 درصد زنان مقتول توسط مردان مورد خشونت قرار گرفته‌اند.