زنگمار همان رودخانه زنگمار است اما ما همان مردم نیستیم. همان مردمی که بر ساحلش می نشستیم و بر گذر عمر نگاه می کردیم، همان زنگماری که ظرف و لباس این مردم در آن شسته می شد. ما گلوی زنگمار را بابت تمام محبت هایش‌ فشردیم و زباله ریختیم و ریختیم و از تعفن زخم های چرکینش خودمان به احتزار افتادیم. زباله و فاضلاب بر قامت ستبرش کاری نبود اما ریه هایش را از پای درآورد و این بازدم مسموم دارد خودمان را می کشد.