به هنگام رفتن به‌سمت بازار مشترک از جلوی مصلی و کلانتری ۱۶ زاهدان عبور می‌کنیم. دوستانی که همراهی می‌کنند، روایت‌هایی از اتفاقاتی که در این حوالی طی بیش از یک‌سال گذشته اتفاق‌افتاده ارائه می‌دهند ازاین‌رو در جریان حافظه جمعی حک‌شده بر فضا قرار می‌گیریم. هشتم مهر، نقش نمادینِ منفی‌ای در اذهان ایرانیان به‌خصوص مردم بلوچ یافته که به این فکر می‌کنم اگر تغییر کاربری پیدا کند و به مکانی فرهنگی به‌مثابه نوعی مرکز محله تبدیل شود، می‌تواند قدم شهرسازانه کوچکی برای عبور از فضای قطبی‌شده کنونی میان طیف وسیعی از مردم و نیز حاکمیت باشد. چون این مکان، انگار تبدیل به نمادی جدید از تشدید الگوی حکمرانی امنیتی در سیستان و بلوچستان پس از یک واقعه دهشتناک شده است. می‌دانم که پیشنهاد حساس و شاید پرریسکی را مطرح نموده و ممکن است از هر دو سوی قدرت و جامعه، نقد شوم؛ یکی بگوید دارم موضوعی تمام‌شده را زنده می‌کنم و دیگری بگوید اتفاقات تلخ در سیستان و بلوچستان را به یک مکان کوچک و نه‌چندان مهم تقلیل می‌دهم. اما بعنوان پژوهشگر ، احتمالاً حق داشته باشم که ایده تخصصی خودم را جهت عبور از این وضعیت استثنایی و بغرنج در سیستان و بلوچستان ـ که خشونت‌های آشکار و پنهانی در دل آن کماکان جریان دارند را بنویسم تا شاید قدری از فضای امنیتی شدت‌گرفته در استان کاسته شود و گفت‌وگویی شکل گیرد.

مدیر حلقه مطالعاتی دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران عنوان کرد: دکتر توسلی در مرحله‌ای از تاریخ ایران و زندگی دانشگاه، زیست و کار کرد که بغرنج‌ترین و غبارآلوده‌ترین دوران تاریخ دانشگاه و جامعه‌شناسی و علوم اجتماعی ایران بود. او راه دانشگاه و حفظ جامعه‌شناسی از تیر‌های ایدئولوژی و تداوم راه علم را برگزید.

مساله مدیریت شهری در تهران این روزها دغدغه بسیاری از مردم و مصلحان و کارشناسان شهری شده است. ناکارآمدی و بی‌تدبیری دوره پنجم شورای شهر تهران تا جایی پیش رفته است که سطح توقع و مطالبه مردم پایتخت به برف‌روبی و پاکسازی خیابان‌ها و ثبات مدیریتی رسیده است؛ حداقل‌هایی که مدیریت شهری از ارائه آنها هم عاجز مانده است.

«شهر را برای زنان به محیطی آرام، امن و مطلوب تبدیل خواهیم کرد.»؛ این، کلیدی‌ترین جمله محمدعلی نجفی ـ‌شهردار تهران ـ در پیامش به مناسبت بزرگداشت روز زن بود. او در روزهای نخست حضورش در سمت جدید نیز بر مسئله زنان تأکید کرده بود؛ «بیش از حد زمخت و مردانه» عبارتی بود که شهردار برای توصیف تهران به‌ کار برد. اما واقعا برای تبدیل تهران به شهری امن و آرام و مطلوب زنان، باید چه اقداماتی انجام داد؟ این نیازها چگونه شناخته خواهند شد و چه کسانی باید و می‌توانند بهترین پاسخ‌ها را به آنها بدهند؟