منافع بازیگران ذی نفوذ در سوریه به شدت متعارض و ناهمسو است. بازیگرانی که از ۲۰۱۱ تاکنون در حال کشمکش برای فتح سوریه و بیرون راندن رقبا بوده و این کشور میان آن ها دست به دست شده است. بنابراین، در چنین کانون مناقشه ای، هرچه تعداد بازیگران با منافع متعارض بیشتر باشد، چشم انداز دست یابی به ثبات تیره تر می شود و بر پیچیدگی های بحران افزوده می شود.دو بازیگر مهم یعنی ایران و ترکیه بیش از هر زمانی در سوریه دست به گریبان شده اند و به نظر می رسد پرونده سوریه می تواند دو کشور را وارد تنش و درگیری پیدا و پنهان گسترده تری کند. اظهارات هاکان فیدان وزیر خارجه ترکیه ‌و واکنش ایران را می توان در این بستر ارزیابی کرد.ترکیه و قطر و برخی کشورهای عربی دولت مرکزی همسو با خود و اقتصاد آن را می خواهند، (رژیم صهیونیستی) اسرائیل در پی تصاحب بخشی از سرزمین سوریه است، روسیه و آمریکا به دنبال حفظ پایگاه های نظامی شان هستند و ایران نیز در پی احیای جایگاه از دست رفته در سوریه برای حمایت لجستیکی از مقاومت است.

در میان نگرانی‌های عمده درخصوص امکان وقوع یک درگیری مستقیم و گسترده میان ایران و ایالات متحده، مولفه‌های مختلفی از جمله نظم امنیتی منطقه، سیاست قدرت‌های فرامنطقه و نیز نحوه مواجهه کشورهای منطقه با چنین شرایطی از جمله موارد مهم در افق تحولات آتی خاورمیانه خواهد بود.

اعتراضات در ایران در طول چهل سال گذشته فراز و نشیب‌های زیادی داشته که از جهات مختلف قابل تحلیل و بررسی است. در این میان، از دهه ۷۰ تاکنون دوره‌های اعتراضی‌۱۰ ساله‌ای را تجربه کرده‌ایم که قصد نداریم در اینجا به صورت خاص به آن‌ها بپردازیم. اما جنس این اعتراضات، میزان خشونت اعمالی در آنها، خواسته‌های معترضان در هر دوره و همچنین جغرافیا و رهبری اعتراضات تفاوت‌هایی با دوره‌های پیشین داشته است که در این نوشتار به دنبال یک مقایسه اجمالی و نتیجه‌گیری از اعتراضات آبان ۹۸ هستیم.