شعار سال: «جان روبرتو اسکارچیا» و همسـرش «بیانکا ماریا اسکارچیا» دو محقق برجسته ایرانشناس و اسلامشناس ایتالیایی، دو شـخصیت پـرکار و علاقهمند، خدمتگزاران صدیق و از دوستداران صمیمی زبان و ادبیات فارسی هستند. روبرتو اسکارچیا مردی کمحرف، همیشه متبسم، صبور، آرام، عمیق و سنجشگری دقیق برای معرفی ادبیات فارسی در غرب، عاشق هنر و تمدن ایران بود. همسرش، ماریا نیز همواره در جستوجوی کشف و بررسی نکات مهم در تاریخ تشیع و اسلام بوده و راهنمایی چند رساله دکتری در حوزه زنان در تاریخ تشیع و امامزادگان زن در ایران را برعهده داشته است. متأسفانه جان روبرتو اسکارچیا چند روزی است که از میان ما رفته است. در سالهای گذشته چندین بار به منزلشان در رم رفتم که ویلایی است دو طبقه با باغی پر گل که ورودی خانه مشرف است به دیوار باستانی شهر رم. حدود دوازده هزار جلد کتاب ایرانشناسی و اسلامشناسی به زبانهای فارسی، عربی، انگلیسی، آلمانی و... در گوشهگوشه خانه به چشم میخورد؛ زوجی شیفته و عاشق ایران، که بدون منت و سر و صدا و هیاهو از پایههای محکم ایرانشناسی در ایتالیا بودند.
جان روبرتو اسکارچیا در ۱۹۳۳ در رم زاده شد. تحصیلات ابتدایی و متوسطهاش را در مدارس رم به پایان رساند و سپس در دانشکده حقوق دانشگاه رم به ادامه تحصیل پرداخت. در دوران تحصیلات دانشگاهی زبان فارسی را از روی علاقهاش به این زبان بهعنوان زبان خارجی انتخاب کرد و زیر نظر پروفسور بائوزانی استاد ایرانشناسی و اسلامشناسی دانشکده ادبیات دانشگاه رم در آن زمان به فراگیری زبان و ادبیات فارسی مشغول شد. در طول دوران تحصیل چندین بار با استفاده از بورس تحصیلی به ایران سفر کرد. بلافاصله پس از فراغت از تحصیل بهعنوان مربی زبان و ادبیات ایتالیایی در دانشکده ادبیات دانشگاه تهران مشغول تدریس شد. پس از بازگشت به کشورش بر اساس مطالعاتش در تاریخ، عقاید و فرهنگ اسلامی در دانشگاه ناپل به تدریس اسلامشناسی پرداخت. اسکارچیا از سال ۱۹۶۸ به مدت ۱۷ سال تمام وقتش را به ایجاد و توسعه مؤسسه ایرانشناسی دانشگاه فوسکاری ونیز و تربیت استادان زبان فارسی در این دانشگاه گذراند. در اثر مساعی و پیگیریهای او امروزه علاوه بر زبان و ادبیات فارسی، دروس دیگری مانند زبان و ادبیات دری، تاریخ ایران اسلامی، زبانشناسی ایرانی، تاریخ هنر ایران و... در این مؤسسه تدریس میشود. از جمله کارهای ارزنده اسکارچیا در ونیز، تربیت استادان زبان فارسی بود که در این راه تاکنون استادان برجستهای تربیت کرد.
امروزه بخشهای فارسی دانشگاههای ونیز و بولونیا به همت شاگردان او اداره میشود؛ به همت کسانی همچون ریکاردو زیپولی، مائوریتزیو پیستوزو، دانیلا منگینی، جیوانی کوراتولا، ترزا گرانادا و.... اسکارچیا منتخباتی از شاعران ایران و تاجیکستان و افغانستان را به ایتالیایی ترجمه کرد. مقالات فراوانی در باب تاریخ و فرهنگ ایران نوشت. اسکارچیا سالها ریاست مؤسسه زبانشناسی ایرانی و زبانشناسی باستانی اورال ـ آلتایی را عهدهدار بود و دو همایش مهم درباره ایلخانیان و ایران در دوره صفویه برگزار کرد. در یک ماه گذشته جهان ایرانشناسی سه استاد برجسته را از دست داد. جان روبرتو اسکارچیا از ایتالیا، جهانگیر دری از روسیه و لئونارد لویزن از انگلستان و امریکا. با رفتن ستونهای محکم ایرانشناسی، آینده ایرانشناسی در اروپا و امریکا به چه سویی خواهد رفت؟ نهادهای مسئول در ایران برای گسترش زبان و ادبیات فارسی و ایرانشناسی چه تمهیداتی اندیشیدهاند و جای خالی این بزرگان و کارهایشان چگونه پر میشود؟ ما باید قدردان این استادان باشیم که دیگر جایگزینی نخواهند داشت.
سایت شعار سال، با تلخیص و اضافات برگرفته از سایت روزنامه ایران، تاریخ انتشار 24 مرداد 97، کد مطلب: 478481، www.iran-newspaper.com
واقعا این زبان فارسی چی درون خودش داره..تاریخ هیچ وقت ایران رو نخواهد بخشید به خاطر اهمال کاری در حوزه زبان و ادبیات