شعار سال:این روزها یکی از اخبار مهم صنعت گاز کشور خبر کشف میدان گازی جدید ارم و افزایش چهل میلیارد دلاری ارزش ذخایر گازی ایران است، اما خوشی این خبر زمانی به بار می‌نشیند که ایران بتواند برای صادارت گاز خود مشتری دائمی بیابد.
میدان گازی ارم، میدانی است که می‌گویند به اندازه ۱۶ سال مصرف گاز شهر ۸.۷ میلیون نفری تهران، گاز طبیعی در دل خود دارد ویکصد و سی و سومین میدان گازی کشور به شمار می‌رود.
 خبرها حاکی از این است که، ارم افق تولید گاز در ایران را وسیع‌تر کرده و ۶ دهم درصد به ذخایر گازی کشور افزوده است. ۶ دهم درصدی که شاید کم به نظر برسد اما خودش به تنهایی می‌تواند بیش از ۱۰ سال گاز مصرفی کشوری مانند اسپانیا را تأمین کند و علت درصد کم آن، وجود ۳۴ تریلیون متر‌مکعب ذخایر گازی دیگر در کشور است.
زیرا ایران ۱۳۲ مخزن گازی پیش از این کشف کرده بود که ۱۰۲ مخزن آن هنوز توسعه نیافته است و «ارم» به این آمار اضافه می‌شود که رقم قابل توجهی است.  
از سویی دیگر، بالا بودن میزان ذخایر گازی در ایران و موقعیت استراتژیکش در کنار همسایه‌هایی که به گاز نیاز دارند، باعث شده طبق تکلیف سند چشم‌انداز ۲۰ ساله کشور، ایران در افق ۱۴۰۴ سهمی معادل هشت تا ۱۰ درصد از تجارت جهانی گاز را به خود اختصاص دهد. این درحالی است که سهم فعلی ایران، فقط حدود سه  درصد است.
در واقع سهم اندک ایران از این تجارت جهانی گاز، در حالی است که ایران همواره در سال‌های اخیر سعی کرده با مذاکره با کشورهای مختلف مخصوصا کشورهای همسایه میزان صادرات گاز خود را افزایش دهد که این موضوع، سرآغاز  بسیاری از مذاکرات  دهه‌های قبل است؛ مذاکراتی که بیش از نیمی از آن‌ها، بی‌نتیجه بوده و اجرایی نشده است.
در این میان باید گفت، متاسفانه طی دو دهه اخیر بارها مذاکرات صادرات گاز ایران به کشورهای دیگر به بن بست رسیده است که این امر حاصل تحریم و البته برخی حواشی بوده است.
مذاکرات صادرات گاز ایران به هند و پاکستان که عنوان خط لوله صلح گرفت، فرسایشی‌ترین مذاکرات گازی سالهای اخیر بوده که توافق اولیه آن در سال ۱۹۹۵ امضا شد و هنوز بر روی کاغذ باقی مانده است.
علاوه بر این صادرات گاز ایران به شارجه امارات که به کرسنت شهرت یافت یکی دیگر از قراردادهای گازی ناتمام بود که اسیر حاشیه‌ها شد و هیچگاه عزمی برای اصلاح قرارداد ایجاد نشد تا این قرارداد گازی هم اجرایی نشود. تحریم‌ها نه تنها مانع مذاکره ثمربخش برای انعقاد قراردادهای جدید بوده، بلکه کاهش سرعت پیشبرد پروژه‌های گازی بویژه در پارس جنوبی را در پی داشت که حاصلش عدم افزایش تولید گاز ایران به میزان پیشبینی شده در سال‌های دوره اول تحریم و همچنین به نتیجه نرسیدن مذاکرات گازی با اغلب مشتریان بالقوه در سالهای اخیر بوده است.
حال در پیان باید گفت اگر چه خبر کشف میدان گازی جدید و افزایش حجم تولیدی گاز کشور خبری بسیار مسرت بخش است اما نبادی این نکته را فراموش کرد که افزایش حجم گاز  تولیدی در کنار نبود استراتژی موثر برای صادرات آن تنها حجم گاز  مصرفی کشور را افزایش خواهد داد، به امید روزی که ایران در بازارهای جهانی گاز  درخشان‌تر از  همیشه نمود پیدا کند.