شعار سال: اعظم طالقانی فرزند آيت الله طالقانی عصر روز گذشته به علت عارضه مغزی درگذشت. او بسیار برای تعریف واژه رجل سیاسی تلاش کرد و می‌خواست نشان دهد زنان هم می‌توانند به مناصب حکومتی برسند.

در تاریخ انقلاب ایران، مرحوم طالقانی شخصیتی منحصر به فرد است؛ فردی که میان همه نیرو‌های انقلابی، محبوبیتی ویژه داشت و امروز هم چه اصلاح طلبان و چه اصولگرایان و چه بسیاری از نیرو‌های اپوزیسیون از طالقانی با نیکی یاد می‌کنند.
 
هر چقدر مرحوم طالقانی می‌توانست تنوع و تکثر را زیر یک عبا جمع کند، این اتفاق در خانواده وی رخ نداد و فرزندان با گرایش‌های مختلف سیاسی، به گروه‌های مختلف پیوستند.
 
وقتی شاخه مارکسیست سازمان مجاهدین با نام پیکار با محوریت تراب حق شناس و سپاسی آشتیانی انشعاب کرد، مجتبی طالقانی فرزند آیت الله طالقانی مسئول سازمان در لیبی شد. اعظم طالقانی نیز فعالیت خود را ادامه داد و در زمره زنان اصلاح طلب قرار گرفت که سال‌ها به سبک منحصر به فرد خودش، برای تغییر در تفسیر قوانین انتخابات ریاست جمهوری، تلاش کرد و با نامزدی مکرر در این انتخابات، به حذف زنان اعتراض کرد.
 
 اعظم طالقانی در سال ۱۳۲۲ در تهران متولد شد. در سال‌های قبل از پیروزی انقلاب، اعظم به فعالیت‌های سیاسی روی آورد و در شهریور سال ۱۳۵۴ همزمان با دستگیری مرحوم طالقانی دستگیر و به حبس ابد محکوم شد. با این همه او بعد از ۲ سال آزاد می‌شود.
 
بعد از پیروزی انقلاب، اعظم طالقانی از اولین زنانی است که وارد مجلس ایران شد. او سال ۷۱ جامعه زنان انقلاب اسلامی را تاسیس کرد و بعد از دوم خرداد نیز در نشریه پیام هاجر به دفاع از حقوق زنان و نواندیشی دینی پرداخت. این نشریه بعدا توقیف شد.
 
با روی کارآمدن دولت روحانی، اعظم طالقانی هم مجوز مجله پیام ابراهیم را گرفت و هم برای احیای تشکلی که مجوزش را گرفته بود، تلاش کرد.
 
او در پیام ابراهیم می‌نویسد «پیام هاجر در این مدت دو بار توقیف شد. بار نخست توسط دادسرای ویژه روحانیت به خاطر انتشار برخی از جلسات درس آیت‌الله منتظری و بار دوم در سال ۱۳۷۹ در شبی که ۱۶ روزنامه و نشریه توقیف شد؛ در حالی که آماده چاپ بودیم نامه توقیف توسط چهار جوان به دفتر پیام هاجر ارائه شد. از آن تاریخ تاکنون حدود ۱۴ سال می‌گذرد. بعد از مدتی به عنوان دبیرکل جامعه زنان مجوز انتشار مجله‌ای با عنوان (رهیابان نور) را درخواست کردم. این مجوز پس از چند ماه که از تشکیل دولت جدید گذشته بود، صادر شد. چون علاقه‌مند بودیم پیام هاجر را به ما برگرداند و مورد قبول واقع نشد نام آن را به پیام ابراهیم تغییر دادیم».
 
نکته جالب اینجاست که حزب او با اینکه مجوز داشت، از سوی رسانه‌های رسمی بایکوت شده بود، مشرق نیوز در حالی نوشته دبیرکل جامعه زنان انقلاب اسلامی درگذشت که هیچ اطلاعاتی درباره این حزب تا کنون منتشر نکرده است.

«جامعه زنان انقلاب اسلامی ایران» تنها تشکیلات نزدیک به نیروهای ملی - مذهبی بود که توانست از وزارت کشور جمهوری اسلامی مجوز دریافت کند. با بالا رفتن سن اعظم طالقانی، از فعالیت‌های «جامعه زنان انقلاب اسلامی ایران» نیز به شدت کاسته شد. به شکلی که از این حزب مدتهاست خبری منتشر نمی‌شد.
وی به عنوان نخستین زن، کاندیدای ریاست جمهوری نام گرفته است. اعظم طالقانی برای نخستین بار در ۱۳۷۶ نامزد ریاست جمهوری شد، اما صلاحیتش تأیید نشد. او در سال‌های متمادی و تاکنون در تلاش بوده است تا تابوی حضور زنان در مناصب مهم مملکتی را بشکند و در همین راستا، دیدار‌های زیادی نیز با علمای قم در خصوص «تفسیر واژه رجل سیاسی» داشته است.
 
خودش می‌گفت هیچگاه نمی‌خواسته رییس جمهور شود و ثبت نامش نمادین بوده است: «ثبت نام بنده در انتخابات دال بر این موضوع نیست که من بخواهم نهاد یا پُست ریاست‌جمهوری را تصاحب کنم بلکه دغدغه اصلی‌ام، نبود برابری حقوق زنان و مردان در جامعه است.»
 
در یکی از برنامه‌هایی که حضور داشت، گلایه شدیدی از خبرنگاران داشت که چرا آنها برای بازتعریف رجل سیاسی تلاش نکردند: ««از شما خبرنگاران گله دارم که چرا هیچ کدام‌تان کمپینی تشکیل ندادید تا از شورای نگهبان بخواهید تفسیر دقیق، مستدل و مستندی از رجل سیاسی ارایه دهد.»
 
اعظم طالقانی البته ساختار‌های اصلاح طلبان را نمی‌پسندید و در هیچکدام از ساختار‌های ائتلافی حاضر نشد. دیدگاه او در نقد حاکمیت کمی متفاوت از جریان‌های رسمی بود: «از ابتدای انقلاب گفتند نقد شما باعث تضعیف انقلاب است، در صورتی که اگر می‌گذاشتند که نقد‌ها به صورت فراگیر ادامه پیدا کند، امروز ما دچار این مشکلات نبودیم که برخی فرصت پیدا کرده و فساد کنند و دزدی‌ها اختلاس‌ها معلوم شود اگر اجازه می‌دادند ما آن نقد‌ها را صادقانه و مشفقانه ارائه بدهیم و ادامه طریق کنیم، اکنون وضعیت اینگونه نبود.»
 
با مرگ اعظم طالقانی بسیاری نیرو‌های ملی مذهبی غمگین خواهند شد، چون شاید بدیلی برای اعظم پیدا نکنند.