«محمد درویش» مدیرکل آموزش و مشارکت‌های مردمی سازمان حفاظت محیط زیست کشور در گفت‌و‌گو با روزنامه ایران گفت: موجی که از کردستان شروع شده به «فرآیند بیداری محیط زیستی ایرانیان» کمک بسیار زیادی کرد. به گفته او پس از شکستن تفنگ توسط کاک«احمد عزیزی» یکی از شکارچیان قدیمی، صدای شکستن تفنگ‌ها از مرز روستای «دَرَکی» مریوان گذشت، ازکردستان هم همین طور. درویش می‌گوید: «تاجایی که آمار دارم بالای 1300 شکارچی در تمام کشور تفنگ خود را شکستند».

به گفته او این موج که از «اورامانات» بلند شد به «کرمان» رسید، «تهران» را در نوردید، «چهارمحال و بختیاری» را با خود همراه کرد، «کهگیلویه و بویراحمد» را وارد کارزار کرد و به «فارس» رسید. نهضت شکستن تفنگ و سوزندان قفس پرندگان مهاجر و بومی، تنها نهضتی نیست که از مناطق غربی کشور به شهرهای دیگر رسید. فقط در یک مورد 5هزار نفر از اهالی شهر «روانسر» کرمانشاه در یک حرکت جمعی از خانواده یک شهروند که به قتل رسیده خواستند قاتل فرزندشان را ببخشند. خیرین زیادی در ایران وجود دارند که شبانه روزی برای جلب رضایت اولیای دم و عفو یک محکوم به اعدام تلاش کردند اما این برای نخستین بار بود که جمعیتی در این ابعاد خواهان عفو یک محکوم می‌شوند. آنها ابتدا سر مزار «امید مرادی»(مقتول) رفتند و دعا و قرآن خواندند و از آنجا به سمت خانه پدر او رفتند تا برای بخشش «عادل» پادرمیانی کنند. عکس‌های جمعیت چند هزار نفری که در کوچه وخیابان‌های اطراف محل زندگی خانواده مقتول به انتظار بخشش نشسته بودند، درمیان سایت‌ها و خبرگزاری‌ها دست به دست شد. همچنین معلم کرد مریوانی به تنهایی کارزاری را شروع کرد که بسیاری را متوجه وضعیت کودکان سرطانی کرد.

«محمدعلی محمدیان»، معلم دلسوزی بود که برای همدردی با دانش آموز سرطانی اش موهای خود را از ته تراشیده بود. سرتراشیدن به او ختم نشد، شاگردانش هم از معلم تبعیت کردند. همدلی با بیماران سرطانی آنقدر ادامه پیدا کرد که حتی «محمد مایلی کهن» مربی سابق تیم ملی و «علی ضیا» مجری تلویزیون را هم وارد کارزار کرد. تأثیرگذاری این معلم آنقدر زیاد بود که در نهایت تصویر او و شاگردانش روی تمبر نقش بست. شهریور امسال هم آن‌طور که «ادریس فلاحی» سرپرست فراخوان «درهای آبی» به روزنامه ایران می‌گوید، «9 شهر استان کردستان، جوانرود و پاوه از کرمانشاه و بوکان از آذربایجان غربی در طول دو هفته به کارزار اجتماعی «درهای آبی» پیوسته‌اند.» این کارزار بعد از تبریز در میدانی در سنندج شروع به کار کرد و به گفته او تنها در روز نخست کارزار توانستند 40 هزار در پلاستیکی بطری‌های مختلف را جمع‌آوری کنند.

او مشارکت و همکاری سمن‌های زیست محیطی را یکی از نقاط قـــــوت «همه گیری» ایــــن کارزار می داند و می ‌گوید:«این کارزار با همکاری مؤسسه آموزشی و نیکوکاری رعد سنندج شروع شد اما تمام نمایندگان در شهرهای مختلف جز «سقز» عضو انجمن‌های زیست محیطی هستند.» در «سقز» «جامعه معلولان» وظیفه جمع‌آوری درهای پلاستیکی را به عهده گرفته است. او از تمام فعالان و حامیان محیط زیست تقاضای همکاری وهمیاری برای گسترش این کارزار را دارد. به گفته فلاحی براساس قراری که بین فراخوان و کارخانه بازیافت گذاشته شده، در مقابل هر 100 هزار درپلاستیکی یک «ویلچر» به معلولان عضو انجمن رعد یا هر معلولی که تقاضای ویلچر داشته باشد، اهدا می‌شود.»فلاحی هدف این کارزار را فرهنگ‌سازی و ترویج حساسیت نسبت به زباله‌های پلاستیکی و توجه به وضعیت معلولان جامعه معرفی می‌کند:« زیرساخت‌ها در شهرهای مختلف هیچ گونه توجهی به جامعه معلولان ندارد، پیاده روها در کوچه‌ها و خیلی از خیابان‌های شهرهای کردستان پله‌ای است و معلولان نمی‌توانند از وسایل نقلیه استفاده کنند. بیشتر ساختمان‌ها و ادارات دولتی یا «رمپ» ندارند یا استاندارد نیست».

«محمد درویش» هم با اشاره به فعالیت‌های مؤثر انجمن محیط زیستی «سبز چیا» می‌گوید:« این انجمن وزنه اجتماعی بسیار بالایی دارد و می‌تواند اجتماعاتی تا بیش از 20 هزار نفر را هم جمع کند.» او نزدیکی به طبیعت را یکی از دلایل اصلی توجه ساکنان غرب محیط زیست وفعالیت‌های زیست محیطی می‌داند. به گفته او شرکت آنها در فراخوان ها، کارگاه‌ها و پویش بسیار بالاست:«این مسأله فقط به کردستان محدود نمی‌شود؛ کرمانشاه هم همین وضعیت را دارد.» او درباره ایلام که یکی دیگر از استان‌های کردنشین کشور است هم می‌گوید:« ایلام تنها استانی است که هیچ زباله‌ای در رویشگاه‌های آن یافت نمی‌شود.» به گفته درویش این استان با جمعیتی 500 هزار نفری چیزی حدود 38 ان جی او فعال دارد که بالاترین میزان نرخ مشارکت در حوزه محیط زیست در بین 31 استان کشور است.

با اندكي اضافه و تلخيص برگرفته از روزنامه ايران، سال بيست و يكم، شماره 6029 ، چهارشنبه 25 شهريور 1394، صفحه4