شعار سال : در این روز ها از مسایل و مشکلاتی که پزشکان با آن روبرو هستند، سخنی به میان نمی‌آید و از این روافکار عمومی اغلب پزشکان را افرادی به اصطلاح مرفه بی درد می‌دانند که در آمدهای نجومی‌شان، سر به فلک کشیده است.! این در حالی است که اکثریت پزشکان کشور ما با مشکلات زیادی روبرو هستند. در سالهای گذشته تقریبا تمامی پزشکان به حرفه خود عشق می‌ورزیدند و با آن عجین می‌شدند. اما امروزه به دلایلی مانند پایین آمدن جایگاه پزشکان در جامعه، و کاهش درآمد اغلب آنان و نیز گرایشات پزشک ستیزی در جامعه، عشق به پزشکی نسبت به گذشته کمتر شده و شرایط نا مساعد کاری باعث شده است که بسیاری از پزشکان به مشاغل غیرمرتبط روی آورند.‏
کارشناسان معتقدند، پزشکان به دلیل شرایط سخت کاری زمان زیادی را به حرفه خود اختصاص می‌دهند و از این رو تا حدی از مسایل دیگر زندگی‌ دور می‌شوند و از جمله ساعات کمتری را در کنار خانواده‌هایشان می‌گذرانند که پیامدهای ناخوشایندی را برایشان به همراه دارد.‏

‏ آنان همچنین می‌گویند، از جمله مشکلات پزشکان می‌توان به اقتصاددرمان،اشتغال و آینده پزشکان جوان،بیمه ونظام درمانی کشور اشاره کرد.
در ادامه به نامه که توسط یکی از پزشکان برای وزیر بهداشت ارسال شده است اشاره می کنیم:

▪️آقای وزیر سلام علیکم
من یک پزشک طرحی هستم..یک متخصص داخلی ضریب کا!!!وسط تحصیل در مقطع فوق تخصصی هماتولوژی و مدیکال انکولوژی بیمارستان شریعتی،بنا به دلایل عدیده ای که ذکر هرکدام برای خودش کتابیست از ادامه تحصیل انصراف داده و بنا به خواست و میل خودم در یکی از محروم ترین شهرهای استان بوشهر بنام شهر کنگان شروع به دوره طرح ضریب کا کردم..شهری که برای بودن و خدمت به مردم محرومش باید صدها کیلومتر از همسرم و فرزندم دور میشدم...
آقای وزیر
««من نه به دنیا آمدن پسر ۵.۵ساله خود را دیدم و نه بزرگ شدنش را...»»
چرا که مصادف با دوران رزیدنتی بود و من مشغول کشیک و درس..و در ساعت غیر آموزشی هم مجبور بودم کشیک های متفرقه دهم تا زیر بار خرج زندگی کمر خم نکرده باشم زیرا که خود خوب میدانید حقوق دوران رزیدنتی و فلویی کفاف خرج پوشاک بچه را هم نمیدهد چه برسد به خرج کل زندگی..
آقای وزیر
دیروز پسرم در ۵.۵ سالگیش وقتی صدها کیلومتر از من دور بود افتاد و دستش از مفصل آرنج شکست..شکستگی در صفحه رشد..و من بازهم کنارش نبودم..پسرم نیاز به عمل اورژانس داشت و
«من که پدرش بودم نمیتوانستم کنارش باشم...»
وسط درمانگاه با دهها بیمار چشم انتظار این خبر را شنیدم و مجبور بودم چشمان اشک آلود خودم را از پیرزن ۸۰ساله ای که ۳ساعت منتظر ویزیت بود پنهان کنم تا مبادا دردش اضافه شود..وسط ویزیت بیماران گریه کردم و هنگام ویزیت با بیمار خندیدم تا آبروی یک پزشک را بخرم..
آقای وزیر
من دیروز و چند روز بعد از این تک متخصص داخلی این منطقه بودم..وجدانم نگذاشت برای بودن کنار پاره تنم چشم روی محرومیت این مردم ببندم،نتوانستم بخشهای بستری و درمانگاه اینجا را به امان خدا ول کنم...من ماندم تا نرفتنم باعث نشود خانواده ای داغدار شود..تا شايد بتوانم آبروي حرفه ام را حفظ كرده باشم..
آقای وزیر
دیروز پسرم قبل از اتاق عمل تا آخرین لحظه با چشمان اشک آلود منتظر پدرش بود...و بعد از عمل همچنان با نگاه مظلومش و چشمان اشک آلود منتظر نوازش پدر...

«اما من نه دیروز کنار پسرم بودم و نه در دوران نقاهتش تا شاید بتوانم جان پدری را اینجا نجات دهم...»
آقای وزیر
اين نيز با دعاي خير مردم اين منطقه و خواست خدا بخير گذشت اما شرح حال بنده شاید برای بسیاری از همکاران #طرحی مناطق محروم این مملکت آشنا باشد..چه بسيار همكاراني كه روزهاي بسيار سخت تري را در دوران طرح اجباري گذرانده اند و خم به ابرو نياورده اند..
الغرض هدف این بود از جنابعالی بخواهم که

""شما را بخدا هوای پزشکان طرحی را داشته باشید...والسلام

دکتر محمد امامعلیزاده-متخصص بيماريهاي داخلي

شعار سال، بااندکی اضافات و تلخیص برگرفته از کانال صدای حقوق بالینی و روزنامه اطلاعات