شعار سال:هنگام تحویل سال بسیاری از مردم کنار خانواده و عزیزانشان سال نو و نوروز را آغاز می‌کنند؛ اما نوروز امسال کمی متفاوت تر از سال های قبل است. کرونا ویروس مهمان ناخوانده و شومی است که از روز‌های پایانی بهمن‌ماه سال گذشته وارد کشور ما شده و باعث شده خیلی از ما مردم از هم دور شویم.

به خاطر لزوم ارائه خدمات درمانی به مبتلایان به کرونا در کشور و شرایط خاص رسیدگی به این گونه بیماران و همین‌طور احتمال بالای انتقال بیماری به کادر درمان پزشکان و پرستاران ناچارند به مدت طولانی و دور از خانواده و نزدیکان خود، در بیمارستانها و مراکز درمانی حضور داشته و با کرونا مقابله کنند. در این مبارزه تاکنون چند شهید خدمت از بین پرستاران و پزشکان داشته ایم.

بیمارستان مسیح دانشوری یکی از مراکز متعدد درمانی است که از روزهای اول شیوع بیماری درکشور، به خط مقدم مقابله با کرونا ویروس تبدیل شده است و کادر درمانی این بیمارستان، جانانه و با از جان گذشتگی کامل، برای بهبود بیماران مبتلا به کرونا تلاش می کنند. لحظات تحویل سال نو

اشک‌ها ولبخندها در بیمارستان

از همان ابتدا که می خواستیم وارد این بیمارستان شویم به این فکر می کردیم که چه اتفاقاتی انتظار ما را در این بیمارستان می کشد، در بدو ورود به حیاط بیمارستان دکتر‌ها و پرستارها را دیدیم که برای تحویل سال نو دور هم جمع شده اند. چهره هایی خسته اما لبخندزنان و پر از امید را شاهد بودیم که فردای بهتر را نوید می دادند، خم به ابرو نمی آوردند تا به همکاران خود روحیه بدهند برای اینکه کرونا را شکست بدهند. پس از تحویل سال نو تلفنشان زنگ میخورد. برخی اشک می‌ریختند و بعضی به خانواده خود نوید می‌دادند که همه چیز مرتب است و به زودی صحیح و سالم به خانه ‌بازمیگردند.



انگیزه کادر درمانی هیچوقت کم نشد

از همان ابتدا با عابدینی از پزشکان بیمارستان آشنا شدم، از او پرسیدم این روحیه بالا میان کادر درمانی بیمارستان چگونه به دست آمده است؟ با لبخندی که نشانه آرامش و استقامت بود،گفت: امسال ما با انگیزه از بین بردن یک بیماری سال را آغاز کردیم و فکر می کنم اکثر مردم کشورم آرزو دارند که این بیماری ریشه کن شود. به سفره هفت سین نگاهی انداخت و گفت: امسال موقع سال تحویل کنار دخترم و همسرم نیستم این موضوع بسیار سخت است اما باید قوی باشیم و کنارهم پشت این ویروس را به خاک بمالیم؛ کادر درمانی با یک آرزوی واحد سال جدید را شروع کردند و امیدوارم زنجیره انتقال بیماری قطع شود و همه بچه‌های بیمارستان بتوانند به راحتی با خانواده‌های خود در ارتباط باشند.

او در مورد کمبود اقلام بهداشتی گفت: اقلام بهداشتی کم شده است درست اما روحیه و انگیزه بچه‌ها هیچوقت کم نشد و با قدرت تا روزآخری که این بیماری شکست بخورد ادامه می دهیم.

۱۹ ساعت جهاد بی وقفه

سمت دیگرم مردی قد بلند با صورت بشاش ایستاده بود، تقی پور سرپرستار بیمارستان مسیح دانشوری وقتی در مورد انتظارش از مردم در این‌ روز‎‌ها پرسیدم گفت: فقط از مردم می خواهم مسافرت نروند، از اول اسفندماه روز به روز بیماران ما بیشتر می شوند. مردم برای سلامتی خودشان هم شده باید بیشتر رعایت کنند و در خانه بمانند و از مسافرت در این شرایط خطرناک بپرهیزند.

تقی پور به زمان کم و محدود استراحت پرستاران اشاره کرد و گفت: الان که بیماری کرونا وارد کشور شده است پرستاران و پزشکان، چند برابر قبل در حال تلاش و فعالیت هستند. برای مثال در شیفت روز هر پرستار نزدیک ۱۹ ساعت فعالیت مفید دارد. در عین حال امکان دیدار با خانواده و نزدیکان هم وجود ندارد و به عنوان مثال خود من از همان روزهای اول اسفند پسرم که اسمش پرهام است را ندیده‌ام. دلتنگی و نگرانی برای دیگر اعضای خانواده برای هرکدام از اعضای کادر درمانی مقابله با این بیماری وجود دارد اما با امید گذر از این روزها و بازگشت دوباره سلامتی به مردم ادامه می‌دهیم.



لباس که به تن زار می‌زد

درخواست کردیم به بخش مراقبتهای ویژه برویم. به هر زحمتی بود و با همکاری روابط عمومی بیمارستان، لباس و ماسک مخصوص تهیه شد، لباس سفید گشادی که به زحمت تنمان کردیم و ماسک را که روی صورت گذاشتیم، لباس آنقدر گشاد بود که نمی توانستیم به خوبی راه برویم؛ اما به هر زحمتی بود باید برای نشان دادن تصاویری واقعی از تلاش پزشکان داخل می‌رفتیم. از همان ابتدای پوشیدن این لباس مخصوص متوجه شدم، ایزوله بودن ان و جنس مخصوصی که دارد حرارت بدن را بالا می برد. فکر اینکه یک پرستار یا پزشک، ۱۹ ساعت این لباس را می پوشد و در این گرمای طاقت فرسا خدمت رسانی می‌کند ذهنم را مشغول کرده بود.

درمان هر مریضی دست خداست

محیط داخل بخش پر رفت و آمد بود، کادر درمانی سعی می کردند با ماژیک نام یا نام خانوادگی خود را روی لباس بنویسند تا قابل تشخیص باشد، پرستاران عید را به یک دیگر تبریک می گفتند، ابتدای سالن وارد اتاق نخست شدم. خانم مسنی روی تخت دراز کشیده بود. پرستاری سراغش آمد و عید را به مریضی که فاطمه خانم صدایش می کرد، تبریک گفت. پرستار، حال امروز فاطمه خانم را پرسید و فاطمه خانم که کمی بی حال به‌نظر می‌آمد، لبخند به لب آورد و جواب داد: خدا را شکر، تا شما هستید خوبم دخترم. پرستار به ما گفت: مادرم هم سن فاطمه خانم است و حدود ۴۵ روز است نتوانستم مادر خودم را خوب ببینم چرا که بیماری زمینه ای دارد و خطرناک است. فاطمه خانم هم چند روزی است که مهمان ما شده و حکم مادرم را دارد که شکر خدا حالش روز به روز بهتر می شود. فاطمه خانم با صدایی آهسته به ما گفت: هر مریضی درمانی دارد که به یاری خدا زود همه بیماران شفا پیدا می کنند.



تیمی با انرژی

صدای با انرژی زنی توجه مارا جلب می کند، پرستار همراه ما می گوید: او خانم اسماعیلی مدیر پرستاری بیمارستان مسیح دانشوری است. طولی نمی کشد که کادر درمان را جمع می کند و می گوید خیلی خوشحال است که نوروز را با آنها جشن می گیرد و به تک تک آنها افتخار می کند، روحیه خوب این مدیر پرستاری بیمارستان باعث می شود لبخند روی لب همه ما در داخل سالن نقش ببندد. کار در بخش درمان بیماران مبتلا به کرونا به دلیل شدت احتمال سرایت بیماری و خطر مرگ ناشی از آن، پنجه در پنجه مرگ انداختن است و این روحیه عالی به هرکسی انرژی و امید می‌دهد.

مادر در انتظار فرزند بیمارش

انتهای سالن دختری جوان که حدودا در ۱۹ یا ۲۰ سالگی است، روی یکی از تخت ها دراز کشیده، به سختی نفس میکشد. چشمانش به ما دوخته شده بود. پرستار می گوید حدود ۶ روز است که به بیماری مبتلا شده و تحت درمان است. از او اسمش را می پرسم، به سختی می گوید نامش زهرا است. سعی کردم از او فیلم بگیرم. به ما گفت که به شدت دلتنگ مادرش است که فقط توانسته از طریق تماس تصویری با او در ارتباط باشد. از اتاق که خارج می شوم پرستاری با خانمی در حال بحث کردن بود. متوجه شدم مادر زهرا که تماس تصویری دلش را آرام نکرده، برای تبریک سال نو به دیدن دخترش آمده است. اما کادر درمان ناچارند مانع ملاقات بیمار با اطرافیان باشند تا جلوی ابتلای افراد دیگر به بیماری را بگیرند. فیلم دخترش را که نشانش دادم از شدت خوشحالی شروع به گریه کرد. اصرار خیلی زیادش نتیجه داد و در نهایت کادر درمانی این اجازه را به مادر منتظر دادند. مادر با چشمانی خیس از دور دخترش را دید و همانجا برای کادر درمانی آرزوی سلامتی کرد.



روزهای دور از خانه

فرشته چگینی سرپرستارicu می گوید: ۱۸ سال سابقه کار دارد و از همان ابتدای انتخاب این شغل، روزها و سال‌های بیشماری را دور از خانه و خانواده گذرانده است. لبخند می زند و می گوید: در کنار خانواده بودن لذت بخش است؛ اما امسال شرایط جور دیگری رقم خورده و مدت زیادی خانواده ام را ندیدم زیرا ما می توانیم ناقل بیماری باشیم و این موضوع برای خانواده‌ها خطرناک است. صبح که با پدرم صحبت می کردم بغض کرده بودند اما به آنها گفتم به زودی به دیدنشان می روم و جای هیچ نگرانی نیست. اشاره به لباسش می کند و می گوید کار در این لباس بسیار سخت اما باید به مردم خدمت کنیم. سمت دیگر سالن قازانچه‌ای مسوول دفتر بهبود کیفیت بیمارستان مسیح دانشوری در مورد ندیدن خانواده اش به ما گفت: یک ماه است که خودم را قرنطینه کردم، پدرومادرم بیماری زمینه‌ای دارند و با‌وجود این‌که دلم می خواهد یک دل سیر ببینمشان، اما نتوانستم.



لباسی که امان ما را برید

سوال بسیار بود اما هم کادر درمانی سرشان شلوغ بود و هم دیگر تحملم در آن لباس‌ها تمام شده بود. به بیرون از بخش آمدیم و لباس‌های ایزوله را از تن درآوردیم و به سمت در خروجی رفتیم. ماسک که تنها یک ساعت روی صورتمان بود، خطی بر چهره ما انداخته بود. فکر اینکه همین ماسک ۱۹ ساعت روی صورت این پرستارهاست حسابی ذهنم را به خد مشغول کرده است.

این روزهای سخت کادر درمانی بیمارستان‌ها می گذرد و می رود. چیزی که هرگز از ذهن مردم نخواهد رفت، تلاش شبانه روزی پرستاران، پزشکان و درمان‌گران و همه فعالان بخش بهداشت کشور است که باید گفت سفید پوشیده اند تا ما سیاه نپوشیم.

شعار سال، با اندکی تخلیص و اضافات برگرفته از خبرگزاری آنا، 2 فروردین 1399، کد خبر:479296،www.ana.ir