برجام و حفظ تعهداتی برجامی اکنون تبدیل به یک بازی دو سر باخت برای ایران شده‌است، چرا که با بی‌اعتنایی به درخواست‌های آژانس، امکان ارجاع پرونده هسته‌ای ایران به شورای امنیت وجود دارد و با موافقت با این درخواست‌ها، عملا اطلاعات محرمانه و طبقه بندی شده‌ی امنیتی به دست دشمنان می‌افتد و چه بسا اتفاقی بزرگتر از نطنز را در صورت ادامه‌ی این تعهدات ضدایرانی، شاهد باشیم؛ چنانکه کمالوندی با اشاره به همین موضوع گفت: «اتفاقی که در نطنز افتاد متاسفانه جنبه خرابکاری دارد و این سازمان‌های امنیتی هستند که باید دقیق بررسی کنند و بنا بر این بوده که آن‌ها در این باره اظهار نظر کنند و تحقیقاتشان ادامه دارد و تا آنجای که ما اطلاع داریم عوامل را کشف کرده‌اند و دلایل را هم می‌دانند و نسبت به این موضوع اشراف دارند، اما به دلیل اینکه موضوع در دست بررسی است از ارائه جزئیات بیشتر معذور هستیم.»

راه خروج از بحران چیست؟
با توجه به تجربه برجام و دوران پسابرجامی و با تحلیل علل بنیادی مشکلات به‌وجود آمده می‌توان گفت مهم‌ترین درسی که برجام به دستگاه‌های تصمیم‌سازی و نهاد‌های سیاسی ایران می‌دهد این است به جای بازی کردن در زمین آمریکا، تعهدات برجامی خودرا متوقف کند و بداند که هر نگاهی به خارج، باید متکی بر بستر‌های درونی باشد و پیش از بهره‌برداری از هر توافق بین‌المللی، باید ظرفیت استفاده ملی گرایانه در داخل کشور، فراهم شود. در روابط بین‌الملل و به خصوص بعد از قرارداد صلح ورسای ثابت شده است که یک دولت در حوزه‌ی سیاست خارجی در صورتی موفق خواهد بود که از یک بُعدی گرایی بپرهیزد و به هر گونه امتیاز بین‌المللی به عنوان یک برنامه اضافی و نه اصلیِ ثبات حاکمیت خویش بنگرد.

 

 

شعارسال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از خبرگزاری دانشجو، تاریخ انتشار:۱۷ شهریور ۱۳۹۹، کدخبر:۸۷۳۸۷۵، www.snn.ir