- چرایی وجود حاشیه ها در تشریفات دیدار مقامات ایرانی با مقامات روسی + توضیحات
- بستن تنگه هرمز به همین آسانی ها هم نیست برادر حسین
- برگزاری نشست دورهای شورای امنیت درباره قطعنامه ۲۲۳۱ و برجام ۲۸ آذر
- هشدار چین:ناتو از مرزهای جغرافیایی و حدود اختیارات خود تجاوز نکند
- پارلمان اروپا ارتباط مستقیم خود را با جمهوری اسلامی ایران «تا اطلاع ثانوی» قطع کرد
- نماینده مجلس: وزیر کشور و فرماندهی انتظامی، باید پاسخگوی رفتار لباسشخصیها باشند
- تصویب سومین قطعنامه ضد ایرانی توسط شورای حکام آژانس بینالمللی انرژی اتمی علیه ایران
- محمودوند و زیر سوال بردن ۲۲۷ نماینده امضا کننده بیانیه محارب خواندن معترضان+ قطع میکروفن
- هشدار فیاض به احتمال افزایش خودکشی و ضرورت ترویج فراگیر هنر
- جای رئیسی بودم تجدید نظر ویژه می کردم
- آشنایی با کتاب شبکه های خشم و امید + فایل خلاصه
پنجشنبه ۳۰ فروردين ۱۴۰۳ - 2024 April 18 
چه بخواهیم چه نه، چه مخالف باشیم چه موافق، آن روز‌ها برای همیشه ثبت شده‌اند در تاریخ و روزی روزگاری آیندگان به قضاوت می‌نشینند روز‌های آبان ۹۸ را. واقعیات نوشته می‌شوند.
شعار سال: آنچه گذشت، آنچه گفته شد، آنچه روا شد بر مردم و آنچه باید می‌شد و نشد آنچه نباید می‌شد و شد. آن روزی که دیگر بیست‌وسی شاید نیست. آن روزی که شاید ما نباشیم. اما حکایت‌ها گفته می‌شوند. از لباس‌های شخصی که در فیلم‌ها دیدیم. عکس‌هایی از مردم، از غیر مردم. از هفته بی اینترنت. از فریادی که می‌گفت: «مردمو با گلوله زدن…»، دست‌ها را مشت کردند و اما…
دغدغه آن روز شاید فقط بنزین نبود ومعیشت. ت شاید همه اش بهانه‌ای بود… بهانه‌ای که هزار بدترش امروز فقط یکسال بعد از آن روز‌ها هست، اما ترس از کرونا و هزار بدترش ترس از تکرار آبان ۹۸… تکرار نکرد آن روز‌ها را.
اشرار و اوباش و مردم و هرچه نام برده شود، اما جواب وزیری که گفت به جز سر به پا هم شلیک کردیم از یاد نمیرود، وزیری که بعد از این حرف هنوزهم با کمال تعجب ماندگار ماند در وزارت تا پایان دولت. کسی که صبح شنبه متوجه شد چه بر سر مردم آورده هم دراذهان خواهد ماند. صدا و سیما را هم که مگر می‌شود فراموش کرد و آن جهیزیه‌های یکطرفه‌ای که آتش گرفتند جلوی دوربین‌ها و اشک‌هایی که ریخته شدنش هزار بار به تصویر کشیده شد تا دیده شدن اشک‌های پشت دوربین‌ها به چشم نیاید، اشک‌هایی که غم از دست رفتن عزیزی بودند و… آن‌هایی که بی دلیل شلیک کردند، آن‌هایی که خون‌ها را پاک کردند آن‌هایی که… همان‌هایی که از دادن آمارآن فاجعه سر باززدند فراموش نخواهند شد.
آدم‌هایی که آن روز در خیابان بودند، عوامل خارجی بودند، شاید بیگانگان، ولی راهش این نبود‌تر و خشک باهم بسوزند. مدیریت بحرانی که مدیران و مسئولان کشور به حق در آن رفوزه شد.
ولی دراین میان گروه دیگری هم بودند که رفوزه شدند و آن رهبران پرطمطراق اصلاحات بودند کسانی که نشان دادند آدم‌ها و مردم وقتی برایشان مردم هستند که برای آن‌ها اعتراض کنند و نه علیه آن‌ها و دولتی که پشتیبانش بودند. این را می‌شد از پیام‌های دوپهلوی سرانشان که با تاخیر و یکی دوهفته بعد از آن حوادث منتشر شد به خوبی دید. آبان یک لکه سیاه ماند بردامن آنان و آنانی که پشتیبانی کردند.
آبان درس دیگری هم داد به همه ما، به تفاوت و جدایی قشر ضعیف جامعه با قشر متوسط اینکه یکی غم نان دارد و آن دیگری نگران قطع اینترنت، یکی گلوله می‌خورد و دیگری حرص.
اما درمیان همه این‌ها یک چیز بد جور دلت را به درد می‌آورد، اینکه در پس همه آن اتفاقات هیچ کدام از مقامات و بانیان استعفا که هیچ حتی یک بار هم عذرخواهی نکردند. آب از آب هم تکان نخورد. تو را به خدا برای آنچه که ان روز‌ها گذشت یکبار شجاعت به خرج دهید و بگویید که اشتباه کردید و معذرت می‌خواهید.
دغدغه آن روز شاید فقط بنزین نبود ومعیشت. ت شاید همه اش بهانه‌ای بود… بهانه‌ای که هزار بدترش امروز فقط یکسال بعد از آن روز‌ها هست، اما ترس از کرونا و هزار بدترش ترس از تکرار آبان ۹۸… تکرار نکرد آن روز‌ها را.
اشرار و اوباش و مردم و هرچه نام برده شود، اما جواب وزیری که گفت به جز سر به پا هم شلیک کردیم از یاد نمیرود، وزیری که بعد از این حرف هنوزهم با کمال تعجب ماندگار ماند در وزارت تا پایان دولت. کسی که صبح شنبه متوجه شد چه بر سر مردم آورده هم دراذهان خواهد ماند. صدا و سیما را هم که مگر می‌شود فراموش کرد و آن جهیزیه‌های یکطرفه‌ای که آتش گرفتند جلوی دوربین‌ها و اشک‌هایی که ریخته شدنش هزار بار به تصویر کشیده شد تا دیده شدن اشک‌های پشت دوربین‌ها به چشم نیاید، اشک‌هایی که غم از دست رفتن عزیزی بودند و… آن‌هایی که بی دلیل شلیک کردند، آن‌هایی که خون‌ها را پاک کردند آن‌هایی که… همان‌هایی که از دادن آمارآن فاجعه سر باززدند فراموش نخواهند شد.
آدم‌هایی که آن روز در خیابان بودند، عوامل خارجی بودند، شاید بیگانگان، ولی راهش این نبود‌تر و خشک باهم بسوزند. مدیریت بحرانی که مدیران و مسئولان کشور به حق در آن رفوزه شد.
ولی دراین میان گروه دیگری هم بودند که رفوزه شدند و آن رهبران پرطمطراق اصلاحات بودند کسانی که نشان دادند آدم‌ها و مردم وقتی برایشان مردم هستند که برای آن‌ها اعتراض کنند و نه علیه آن‌ها و دولتی که پشتیبانش بودند. این را می‌شد از پیام‌های دوپهلوی سرانشان که با تاخیر و یکی دوهفته بعد از آن حوادث منتشر شد به خوبی دید. آبان یک لکه سیاه ماند بردامن آنان و آنانی که پشتیبانی کردند.
آبان درس دیگری هم داد به همه ما، به تفاوت و جدایی قشر ضعیف جامعه با قشر متوسط اینکه یکی غم نان دارد و آن دیگری نگران قطع اینترنت، یکی گلوله می‌خورد و دیگری حرص.
اما درمیان همه این‌ها یک چیز بد جور دلت را به درد می‌آورد، اینکه در پس همه آن اتفاقات هیچ کدام از مقامات و بانیان استعفا که هیچ حتی یک بار هم عذرخواهی نکردند. آب از آب هم تکان نخورد. تو را به خدا برای آنچه که ان روز‌ها گذشت یکبار شجاعت به خرج دهید و بگویید که اشتباه کردید و معذرت می‌خواهید.
شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از انصاف نیوز، تاریخ انتشار: 28 آبان ۱۳۹۹، کد خبر:268203،ensafnews.com
برگزیده ها
ناشناس
۱۸:۵۰ - ۱۳۹۹/۰۸/۲۸
پاسخ
همه مردم میدونن که فاز و تز این ها دقیقا مثل قبله و هیچ تغییری نکرده ناشناس
۲۰:۰۶ - ۱۳۹۹/۰۸/۲۹
پاسخ
این ها از چشم تمومی مردمی که بهشون رای دادن و ندادن افتادن کسی بهشون اعتمادی نمیکنه ناشناس
۱۸:۵۱ - ۱۳۹۹/۰۸/۳۰
پاسخ
اصلاح طلبان در ایران باید روزگار خودشون رو با تغییر نگرش های سیاسی و خط بندی ها درست کنن ناشناس
۰۹:۴۰ - ۱۳۹۹/۰۹/۰۲
پاسخ
اصلاح طلب ها در ایران از چشم قشر اصلی مردم افتادن مگر اینکه اون هایی که در این هشت سال خوب تازوندن