شعار سال: تیمسار پاکروان یکی دو سال مانده به انقلاب تصمیم گرفته بود که سری به کاشان بزند، او و همسرش راهشان را از جنوب شهر انتخاب میکنند، تصویری که از زبان همسرش در توصیف اوضاع گفته میشد حیرت آور است، آلونکهایی که با قوطی و حلبی ساخته شده بودند، آب غیربهداشتی و بدبو که مردم مجبور به آشامیدن آن بودند و آشغال و کثافتی که از در و دیوار بالا میرفت.
سالهای بداقبالی پادشاه بود، با موش دواندن عربهای حجاز، قیمت نفت سقوط کرده و طرحهای بلندپروازانه شاه معطل مانده بود، تورم و بیکاری غوغا میکرد، ناظری خارجی از دیدن این همه جوان بیکار ناراضی در جنوب پایتخت تعجب کرده بود که چطور رژیم سلطنتی هنوز سرپاست، در دوران رونق از روستاهای مختلف همه برای کار به پایتخت آمده بودند و با کاهش درآمدهای دولت و رکود پیامد آن، خیلی هایشان بیکار شده بودند. بمب نارضایتی به کار افتاده بود.
از آن سو سدها هم تکمیل نشده بود و تولید برق کافی نبود، در تهران گاه تا ۹ ساعت قطعی برق را شاهد بودیم. دانشجویان و روشنفکران هم که سایه شاه مستبد را با تیر میزدند. پاکروان عکسها گرفته و به شاه و ملکه نشان داده بود که خطر جدیتر از اینهاست، میگفتند که بعد از آن مرتب با شاه در این مورد دیدار میکرد و نقل کرده است که شاه بیمار را همچون غریقی درمانده میدید که در چشمان او میخواند چقدر به کمک اش نیازمند است. اما کاری از کسی برنیامد، کل قضایا یکسال بیشتر طول نکشید و شد آنچه که شد.
بعد از این تحریمهای اخیر دیدم کسانی صدایشان درآمده است که چرا اصلا سراغ توافق و برجام رفتید. به نظرم بد نیست اوضاع آن دوران پیش از انقلاب را مرور کنیم که بی شباهت به اوضاع چند سال پیش نبود. زمانی که با پیامدهای نفتی پس انفجار قیمت نفت روبه رو بودیم و البته تحریمی هم در کار نبود. چه آن زمان و چه اکنون هزینه اداره مملکت آریایی اسلامی بسیار بالا بود و هست.
در این کشور به هزار دلیل موجه و غیرموجه تعداد ناراضیان وضع موجود همیشه زیادتر از تعداد راضیها بوده است. تا اطلاع ثانوی باید به شکلی آنها را آرام نگه داشت؛ دولتها برای این کار ایجاد شغل، تقسیم عایدات نفت و انحصار زور را در اختیار دارند، ولی همه اینها نیازمند پترودلار است.
اما در دوره تحریمها دیدیم که شریان درآمدی اصلی کشور در حال قطع شدن بود، اکثریتی از مردم هم حوصله مقاومت برای حق مسلم شان نداشتند و نارضایتی بالا بود، در طرف مقابل هم تقریبا همه دنیا صف کشیده بودند، در این حالت اگر کسانی زیاد مقاومت میکردند، بعید نبود با بدتر شدن اوضاع مملکت با شورشهای اجتماعی روبه رو شود. وقتی پول کافی نداشته باشی که خرج حفظ وضع موجود کنی، نیروهای گریز از مرکز کار را از دستت در میآورند. روی وطن دوستی مردم خیلی نباید حساب کرد، اقتصاد مهمتر است. این مملکت در خباثت و توطئه خودکفاست.
کار ادامه پیدا میکرد، کنترل مملکتی با این وسعت ساده نبود، "مقاومت" و "ایستادگی" و "حق مسلم" البته بد نیست، مشروط بر اینکه پولی در بساط باشد، حتی وطن پرستی هم نیازمند وجه نقد است.
امیرحسین خالقی
پایگاه تحلیلی خبری شعار سال برگرفته از نشریه کارخانه دار