شعارسال: هاآرتص نوشت: تیتر‌های روزنامه‌های اسرائیل صبح چهارشنبه تقریباً به‌طور کامل بر پیروزی زهران ممدانی در انتخابات شهرداری نیویورک متمرکز بود — و دلیل آن روشن است. ترکیبِ یک سیاستمدار مسلمان با مواضعی تند علیه اسرائیل که در شهری با بزرگ‌ترین جمعیت یهودی جهان پیروز می‌شود، بدون تردید خبر بزرگی است که طبیعی است بازتاب گسترده‌ای داشته باشد.

دموکرات‌ها قرار بود یک شب انتخاباتی خوب داشته باشند. پرسش اصلی در چهارم نوامبر این بود که این شب فقط «خوب» خواهد بود یا واقعاً «فوق‌العاده»؟ نتایج چهار رقابت بزرگ آن شب نشان می‌دهد که برای حزب مخالف، شبی واقعاً عالی رقم خورده است.

 در ادامه این مطلب آمده:، اما تمرکز صرف بر شوک انتخاباتی نیویورک نیز اشتباه است، زیرا نتایج سه‌شنبه شب تأثیراتی فراتر از این رویداد، بر روابط آمریکا و اسرائیل خواهد گذاشت.

نکته اصلی در نتایج انتخابات سه‌شنبه، پیروزی گسترده دموکرات‌ها در سراسر کشور بود. هرجا رقابتی وجود داشت، دموکرات‌ها با اختلاف قابل توجهی برنده شدند. ایالت ویرجینیا نمونه خوبی است — «ابیگیل اسپنبرگر»، که به‌زودی نخستین زن فرماندار این ایالت خواهد شد، نه‌تنها کنترل ایالت را پس از چهار سال حکومت جمهوری‌خواهان بازپس گرفت، بلکه با اختلافی تاریخی حدود ۱۵ درصد پیروز شد؛ در حالی‌که «دونالد ترامپ» رئیس‌جمهور آمریکا، تنها یک سال پیش در همین ایالت با اختلاف ۵ درصد شکست خورده بود. حتی در انتخابات موسوم به «موج آبی» در دوره نخست ترامپ، نامزد دموکرات‌ها برای فرمانداری، «رالف نورثم»، تنها با اختلاف تک‌رقمی پیروز شد.

ماجرای مشابهی در نیوجرسی رخ داد. در واقع، آخرین نظرسنجی‌ها رقابتی بسیار نزدیک را برای فرمانداری نشان می‌دادند. وضعیت آن‌قدر نزدیک بود که ترامپ تصمیم گرفت شخصاً وارد عمل شود و از جمعیت یهودیان فوق‌ارتدوکس این ایالت خواست تا به‌طور گسترده به نامزد جمهوری‌خواه، «جک چیتارلی»، رأی دهند. او دو پیام شخصی برای حریدیم‌های نیوجرسی منتشر کرد، اما در نهایت، این تلاش‌ها بی‌فایده بود. نظرسنجی‌ها موج عظیم آبی در ایالت را نادیده گرفته بودند — موجی که فرماندار بعدی، «میکی شریل»، را با اختلافی دو رقمی و تاریخی به پیروزی رساند.

نتایج مشابهی در کالیفرنیا رقم خورد، جایی که رأی‌دهندگان با اکثریتی قاطع به طرحی رأی دادند که نقشه حوزه‌های انتخابیه کنگره ایالت را بازترسیم می‌کند تا دموکرات‌ها در انتخابات میان‌دوره‌ای ۲۰۲۶ چند کرسی بیشتر به دست آورند؛ در پنسیلوانیا نیز سه قاضی لیبرال دوباره به دیوان عالی ایالت راه یافتند. در دیگر ایالات هم، با وجود پوشش رسانه‌ای کمتر، میزان مشارکت رأی‌دهندگان بسیار بالا بود — به نفع حزب دموکرات. این تصویر در سراسر آمریکا تکرار شد، و پیروزی ممدانی در نیویورک — با بیش از ۵۰ درصد آرای مردمی و با وجود تلاش‌های گسترده برای متوقف کردن پیشرفت او — تنها یکی از قطعات این پازل بزرگ‌تر است.

برای اسرائیل، این پازل معنایی نگران‌کننده دارد. جایگاه اسرائیل در میان دموکرات‌ها هرگز تا این حد ضعیف نبوده است — چه در نظرسنجی‌های عمومی که نشان می‌دهد رأی‌دهندگان دموکرات به‌طور گسترده از اسرائیل فاصله گرفته‌اند، و چه در کنگره، جایی که تنها شمار اندکی از دموکرات‌ها هنوز به اصل حمایت بی‌قید و شرط از دولت یهود پایبند مانده‌اند.

در نامه‌ای اخیر به ترامپ درباره خطرات الحاق کرانه باختری، ۴۶ نفر از ۴۷ سناتور دموکرات آن را امضا کردند. حتی حامیان قدیمی اسرائیل از جناح میانه‌رو حزب، مانند سناتور «کریس کونز» و نماینده «برد اشنایدر»، اکنون بیش از هر زمان دیگری برای ادامه حمایت خود دچار تردید شده‌اند — به‌ویژه با توجه به اقدامات و اظهارات دولت راست‌گرای افراطی «نتانیاهو».

دو نتیجه کلیدی از این انتخابات برای اسرائیل و رهبرانش می‌توان گرفت: نخست آن‌که جناح‌های درون حزب دموکرات که خصمانه‌ترین مواضع را نسبت به اسرائیل دارند، با پیروزی ممدانی در نیویورک پیروزی بزرگی به دست آوردند. در عین حال، کل حزب دموکرات هم شبی تاریخی را پشت سر گذاشت که به آن نیروی تازه‌ای برای انتخابات میان‌دوره‌ای سال آینده می‌دهد. این دو موضوع جدا از هم هستند، اما هر دو در شرایطی رخ داده‌اند که جایگاه اسرائیل در آمریکا تضعیف شده و از جهات مختلف مورد حمله قرار گرفته است — نه فقط از سوی دموکرات‌ها.

یک دولت عاقل و واقع‌بین در اسرائیل باید از نتایج این انتخابات درس بگیرد و درک کند که واقعیت سیاسی در آمریکا در حال تغییر است، و اسرائیل برای حفظ حمایت بلندمدت آمریکا باید سیاست‌ها و پیام‌های خود را تطبیق دهد. اسرائیل جایگزینی برای اتحادش با ایالات متحده ندارد، و در دوره نتانیاهو در سایر نقاط جهان نیز بخش بزرگی از حمایت و اعتبار خود را از دست داده است.

این واقعیت که پیروزی‌های دموکرات‌ها بر پایه مشارکت چشمگیر رأی‌دهندگان زیر ۴۰ سال بنا شده — همان گروه سنی که کمترین تمایل به حمایت از اسرائیل را دارد — هشداری است برای آنچه در آینده در انتظار اسرائیل است.

اما به احتمال زیاد، نتانیاهو و متحدان افراطی‌اش حتی زحمت مطالعه این نتایج را به خود نخواهند داد، و تصور اینکه در برابر تحولات سیاسی آن‌سوی اقیانوس واکنشی نشان دهند، مضحک است. در عوض، احتمالاً تنها کاری که بلدند انجام خواهند داد: حمله به ممدانی با پست‌های احمقانه در شبکه‌های اجتماعی برای گرفتن لایک و بازنشر.

توضیحات تکمیلی برای بهره برداری بیشتر از خبر:

«زهران قوام ممدانی» سال ۱۹۹۱ در شهر کامپالا، پایتخت اوگاندا، به دنیا آمد و زمانی که هفت سال داشت با پدر و مادرش به آمریکا مهاجرت کرد. از سال ۲۰۱۵ در شهر نیویورک با فعالیت در ستاد‌های انتخاباتی سیاستمداران دیگر وارد دنیای سیاست شد و کم‌کم به شهرت رسید. سال ۲۰۱۷ به عضویت حزب «سوسیالیست‌های دموکراتیک آمریکا» درآمد که بزرگ‌ترین سازمان سوسیالیست در آمریکا به شمار می‌آید. ممدانی، سال ۲۰۱۸، شهروند رسمی ایالات متحده شد و دو سال بعد در انتخابات «مجمع ایالت نیویورک» (مجلس سفلا و معادل «مجلس نمایندگان» در ایالت نیویورک) شرکت کرد و توانست در دور درون‌حزبی انتخابات، «آراوِلا سیموتاس» نماینده دموکرات چهار دوره منطقه ۳۶ نیویورک را شکست دهد و نهایتاً عضو مجمع شود. این پیروزی نقطه‌ی عطف زندگی سیاسی ممدانی بود و علاوه بر حیرت، توجه بسیاری افراد را نیز به او جلب کرد.

زهران ممدانی (دوم از چپ)، نامزد انتخابات شهرداری نیویورک، ۲۴ ژوئن ۲۰۲۵، در کنار همسر (دوم از راست)، پدر (راست) و مادرش در یکی از مراسم‌های تبلیغاتی انتخابات شهرداری نیویورک. ممدانی اوایل سال ۲۰۲۵ با همسرش، راما دوجی، که یک هنرمند حوزه‌ی تصویرگری و پویانمایی است، آشنا شد و این دو اخیراً با هم ازدواج کردند. دوجی متولد تگزاس، اما دارای اصالت سوری است و در بسیاری از آثارش به رنج فلسطینیان ساکن غزه و افشای جنایت‌های رژیم صهیونیستی می‌پردازد. والدین ممدانی اصالتاً هندی هستند. پدرش محمود ممدانی، یک استاد دانشگاه مسلمان گجراتی متولد بمبئی و بزرگ‌شده‌ی اوگانداست. مادرش، میرا نایر، یک بازیگر، کارگردان، و تهیه‌کننده‌ی هندوی اهل پنجاب است که مشهورترین اثرش «سلام بمبئی»، نامزد دریافت جایزه‌ی اسکار فیلم بین‌المللی سال ۱۹۸۹ شد.

با اندکی اضافات و تلخیص برگرفته از انتخاب، 14آبان1404، 893535، www.entekhab.ir