تصور بر این است که نامزدها پس از پیروزی در انتخابات، متناسب با جایگاه اجتماعی ایشان پیش از نمایندگی ، مسئولیتشان سنگین تر خواهد شد و تمام خصایص و سوابق قبلی آنها را بیشتر از قبل برجسته خواهد ساخت.

حال تصور کنید که یک نماینده ی مجلس، با انبوهی از ویژگی ها، سوابق و عناوین آنچنانی، رفتار خلاف عرف را نشان دهد که نه تنها دور از شان یک نماینده ی مردم؛ که دور از رفتارهای یک خانم هم باشد! آیا شخصیت یک چنین فردی بیشتر از یک فرد عادی زیر سوال نخواهد رفت؟ البته که اینطور است.

در روزهایی نه چندان دور، در صدا وسیمای کشور تصاویر زد و خورد نمایندگان مجلس دیگر کشورها را به تماشا می نشستیم و باد به غب غب می انداختیم و رفتارهای آنان را وحشیانه می خواندیم. انصافاً پیشتر رخ دادن چنین مسائلی در محافل سیاسی بویژه صحن مجلس کشور، اتفاقی دور از ذهن و یا لااقل کم سابقه بود.

متأسفانه آنچه را که به تمسخر می‌گرفتیم، در این ایام هرازگاهی در صحن علنی مجلس و یا در جمع‌های دیگر می‌بینیم و افسوس می‌خوریم. شوربختانه برخی از نمایندگان بدون توجه به شأن و منزلت مجلس و جایگاه نمایندگی ، اقدام به درگیری‌های لفظی و حتی فیزیکی می‌نمایند. با توجه به نکته‌ای که در بالا ذکر شد، سر زدن چنین رفتاری از یک نماینده‌ی مجلس، بسیار بدتر از یک شهروند عادی است؛ چراکه او منتخب مردمی است که او را انسانی بافهم پنداشته‌اند و برای حل مشکلات خود راهی مجلس کرده‌اند.

در حادثه مذکور شاهد رفتارهایی غیرقابل‌اغماض از سوی یک نماینده‌ی مجلس بودیم که اتفاقاً عناوین مهمی را یدک می‌کشید. البته که سمت نمایندگی به‌تنهایی برای دقت در رفتار فرد کافی خواهد بود، اما وقتی داد فریادها از سوی زنی محجبه و از خانواده‌ی شهدا باشد، موضوع تأسف‌بارتر خواهد شد. علت تأسف دوچندان همانان ارزش‌هایی است که توسط این شخص مورد بی توجهی قرار گرفته و او بی‌محابا و بدون آنکه به جایگاه ویژه‌ی خود توجهی داشته باشد، اقدام به چنان رفتارهایی کرده است.

لازم به ذکر است که شاید برخی بگویند از کجا معلوم که عصبانیت او به‌واسطه‌ی موضوعی آزاردهنده رخ نداده باشد؟ جواب این سؤال این است که برفرض محق بودن خانم چنارانی برای بیان اعتراض، آیا روش او قابل دفاع است؟ آیا رفتارهای او از جنس یک نماینده‌ی مجلس و یک مطالبه گر حقوق مردم است؟ آیا نباید تفاوتی میان شیوه‌ی اعتراض یک قانون‌گذار و یک فرد عادی باشد؟ او ابزار بسیار قدرتمند و اثرگذاری در فرایند نظارت و قانون گذاری دارد، به طور مشخص دراین مورد به خصوص می‌توانست با دادن یک تذکر به وزیر کشور و احتمالا در مرحله بعد سوال و نهایت استیضاح از وی، معاون استاندار، استاندار و خود وزیر را وادار به پاسخگویی و حتی به زعم او عذرخواهی کند. و یا حتی در مراحل اولیه به نشانه اعتراض از حضور در جلسه ای که معاون استاندار نیز حاضر بود امتناع کند.

شاید بتوان چنین تمثیل کرد که رفتار ناپسند یک نماینده، تبعات و جلوه‌ای معادل عدد رأی‌دهندگان به او را دارد. یعنی اگر نماینده‌ای با 10 هزار رأی رفتار سخیفی انجام داد، 10 هزار برابر یک فرد معمولی خطاکار خواهد بود و طبیعتاً باید برخورد شدیدتری با وی انجام شود. البته که مصونیت‌های سیاسی، مانع برخوردی آن‌چنانی خواهد شد، اما ای‌کاش این موضوع مهم توسط نمایندگان درک گردد و آنان در هنگام واکنش نشان دادن تنها خود را نبینند؛ بلکه احساس کنند که مسئول حفظشان و منزلت افرادی به تعداد رأی‌دهندگان به ایشان هستند.