این باور کلی وجود دارد که در کشورهایی که سیاست‌های لیبرالی و نئولیبرالی اجرا می‌شود، پای عدالت در آن جامعه می‌لنگد. اما نتایج پژوهش‌ها درباره وضعیت نابرابری آموزشی در این کشورها خلاف این موضوع را نشان می دهد و مقصود فراستخواه معتقد است برابری در کشورهای لیبرال به طور طبیعی اتفاق می‌افتد. نابرابری آموزشی در کشورهای توسعه یافته بر طبق آمار در حدود ۷ درصد است و در ایران در حدود ۳۷درصد. علی خورسندی طاسکوه دانشیار دانشگاه علامه طباطبایی، تجربه بیمارستانی یک ایرانی را فلج کننده می داند که ماه ها کابوس او است.احمدرضا روشن عضو هیات علمی موسسه پژوهش و برنامه‌ریزی آموزش عالی نیز معتقد است نظام آموزشی ایران تناسبی با نظام اقتصادی آن ندارد و به مراتب جلوتر بوده و بر همین اساس است که فارغ التحصیل ایرانی، هنوز در سایر کشورها طالب دارد.

جامعه ایران باید یک «نظریه رفاه اجتماعی» داشته باشد که خود را با مناسبات اقتصاد ایران تنظیم و سازگار کند که به‌شدت فقدان آن در ایران محسوس است. رشد و توسعه اقتصادی کاهش فقر و اجرای نظریه رفاه اجتماعی در ایران که می‌تواند نابرابری درآمدی و درنهایت نابرابری آموزشی را کاهش دهد، مستلزم پذیرش الزامات و ضرورت‌های آن است که بدون تن‌دادن به آن‌ها رشد و توسعه اقتصادی، کاهش نابرابری و فقر و نابرابری آموزشی تحقق پیدا نخواهد کرد.

کرونا خیلی بیشتر از قبل شکاف‌های عمیق طبقاتی در آموزش و پرورش را آشکار کرده است. در جایی که شهریه برخی از مدارس دولتی به چند ده میلیون در سال می‌رسد و ثروتمندان بچه هایشان را غرق در امکانات آموزشی از مدارس غیرانتفاعی تا بسته‌های آموزشی و معلم خصوصی و... می‌کنند، مستضعفین سرزمین ما اینگونه در فقر و محرومیت، آینده را از دست می‌دهند، صندلی‌های مدیریت برای از این‌ها بهتران رزرو شده اند.