یکی از نقد‌های وارده بر دانشگاه‌های نسل اول و دوم (آموزشی و پژوهشی)، عدم مشارکت فعال آن‌ها در پروژه‌های بزرگ اجرایی با رویکرد‌های علمی-پژوهشی و در پیش گیری نوعی انفعال و عدم حساسیت است. این رفتار دلایل مختلفی می‌تواند داشته باشد و یکی از مهمترین این دلایل را می‌بایست در کم توجهی به تعریف ساختار‌های مناسب تعریف پروژه‌های تحقیقاتی و شکست کار متناسب با آن دانست.

نگاهی تحلیلی - تاریخی به فرهنگ سنتی کشور نشان دهنده حساسیت به بحث پایداری در جنبه‌های مختلف زندگی است. موضوعی که با به اصطلاح مدرن شدن جامعه و توسعه شهرنشینی، مورد غفلت و کم توجهی قرار گرفته است. متن حاضر تاکید خاصی بر مدیریت نزولات جوی همراه با ارایه پیشنهاداتی برای مشارکتی کردن کار در محیط‌های شهری دارد.

با وجود اهمیت فوق العاده بحث بودجه و بودجه ریزی در جهت دهی بهینه به منابع محدود و دستیابی حداکثری به خواسته‌ها و نیازها، متاسفانه شفافیت و فهم درستی از منابع پژوهشی در لوایح ملاحظه نشده و بحث تخصیص بودجه برای تهیه و تدارک زیر ساخت‌های پژوهشی، با نوعی کم لطفی همراه است. ضروری است که در آستانه زمانی بررسی لایحه بودجه ۱۴۰۰ و مقدمات تدوین برنامه هفتم توسعه، با حساسیت بیشتری به این مهم پرداخته شود.

دکتر کمال طبائیان را با کلیدواژه‌هایی همانند مدیریت فناوری، مدیریت انجمن‌های علمی، موثر سازی سیاستگذاری، عارضه یابی نظام‌های اجرایی و همراستا سازی و توانمندی شان با برنامه‌های توسعه‌ای و مواردی همانند می‌شناسیم. دکتر طبائیان در یادداشت زیر با نگاهی آسیب شناسانه، گلایه‌مند از تعدد و تصویب بی هدف طرح‌های اسما جامع (بخوانید کم فروغ و عموما بخشی) و غیر مشارکتی بودن روند‌ها و رویه‌های منجر به تهیه، تدوین، تصویب و اجرای این گونه مصوبات است. برنامه‌هایی که بدلیل نقص نگاه، بنوعی باعث هرز رفت منابع و منافع می‌شوند.