شعار سال: دانشگاه ها، در قالب پارادایم‌های جاری، مسئولیت مستقیمی را در توسعه اقتصادی کشور حس نمی‌کنند و از همین رو، سازوکار‌های مورد نیاز برای درگیر شدن در پروژه‎‌های بزرگ اقتصادی را ایجاد نکرده ‎اند.
هر چند از یک سو می‌توان چنین ادعا کرد که بسیاری از مشکلات اجتماعی و صنعتی، عمدتا مشکلاتی چند بعدی و در نتیجه، پاسخ به آن‎ ها، پاسخی چند رشته‌ای است و برای مواجهه ‎ی با آن‌ها باید متخصصانی از رشته‎‌های مختلف گرد هم آمده و با پرداختن به ابعاد مختلف موضوع، پاسخی جامع را فراهم آورند و از سوی دیگر، یکی از معدود نهاد‌هایی که مجمعی است از متخصصانی از رشته‎‌های مختلف، دانشگاه - یا پژوهشگاه – است، ولی به دلیل سنت‎های جاری در بسیاری از دانشگاه‎ ها، میان دانشکده‎‌های متنوع، رشته ‎های گوناگون و استادان رشته ‎های مختلف، هم‎ کاری و هم ‎افزایی صورت نمی‎ گیرد.
دانشگاه نه در کلیت خود، و نه در اجزای خود، سازوکاری را برای تعریف/اخذ و اجرای پروژه‎‌های بزرگ چندرشته ‎ای تدارک ندیده ‎است. در دانشگاه حداکثر معاونت پژوهشی و در درون آن، "دفتر ارتباط با صنعت" را داریم؛ ولی نهاد متولی گرفتن پروژه‎‌های بزرگ، اجرای مهندسی سیستم روی آن‎ها، خرد کردن آن در سطح دانشکده‌ها و استادان، نظارت بر پیشرفت هماهنگ زیرپروژه‌ها و سپس جمع کردن و تحویل دادن آن وجود ندارد؛ از این‎رو، در حال حاضر نوع پروژه‌های ارجاع شده به دانشگاه‎ ها، عمدتا حداکثر در حد توان یک استاد است. از منظری دیگر، باید توجه داشت که تولید دانش‎ بنیان، منحصر به شرکت ‎های دانش ‎بنیان نیست و در صورت تمهید سازوکار‌های لازم، مثلا ایجاد دفتر مهندسی سیستم و مدیریت پروژه، دانشگاه‎‌ها هم می ‎توانند به کمک جهش تولید، به خصوص از نوع دانش ‎بنیان آن بیایند.
از این روی پیشنهاد می‌گردد "دفتر ارتباط با جامعه و صنعت" وزارت علوم، تحقیقات و فناوری، اقدام به تشویق معاونت پژوهشی دانشگاه‎ها (به خصوص دانشگاه ‏های جامع)، به ایجاد "دفتر مهندسی سیستم و مدیریت پروژه"، با جلب مشارکت دانشکده صنایع همان دانشگاه، کند.