از سال‌های دور که عموم تیم‌های همکار مجموعه ما (پایگاه تحلیلی خبری شعار سال)، در حوزه پژوهش و برنامه ریزی فعالیت می‌کردند تا امروز که در سنگر رسانه و اتاق‌های فکر هستیم، مدام در حال هشدار دادن مشفقانه به نظام آموزش و پرورش هستیم و متاسفانه گوش‌هایی که نمی‌خواهند بشنوند و ما هم محکومیم به حساسیت‌های زیاده از حد و بعضا دخالت در امور دیگران؟! از زمانی که نظام ارزشیابی توصیفی در کشور مستقر شد، گفتیم که قصد دور زدن سیستم اموزش و پرورش و پوشاندن بحث جاماندگان تحصیلی و مخفی کردن ریزش‌ها وجود دارد. گفتیم ارکان هفتگانه آموزش و پرورش، هنوز امادگی اجرای این ماموریت را ندارد (اهداف و پارادایم‌ها، ساختار و تشکیلات، فراگیران، آموزشگران، محتوا، روش‌های آموزشی، فناوری آموزشی). چه کسی شنید؟ در سند راهبردی آموزش و پرورش بحث‌های انتقادی- اصلاحی داشتیم، چه کسی شنید؟ از معیشت معلمان و ضرورت ارتقا جایگاه اقتصادی- اجتماعی آن‌ها گلایه کردیم، چه کسی پذیرفت؟ طرح‌هایی در زمینه درآمدزایی آموزش و پرورش بیان کردیم، کجا مورد توجه قرار گرفت؟ از ضرورت تعلیم و تربیت واقعی و کاهش مداخلات سیاسی گفتیم، چه کسی پذیرفت؟ در انتخاب وزرا حساسیت بخرج دادیم و حتی مقابله با امثال نوری و صحرایی کردیم، چقدر اجازه ورود دادند؟ از روند گزینش‌ها و سطح بندی معلمان نالیدیم، چه نتیجه‌ای در بر داشت؟ همان گزینش گری‌هایی که بعضا خودشان نیاز به گزینش دارند را می‌گوییم. همان‌هایی که مردان سیاست از بالا آن‌ها را شایسته می‌بینند و ما بدلیل حضور در کف اجتماع می‌دانیم چه پیامد‌هایی در حال وقوع است. از بی عدالتی آموزشی و طبقاتی شدن آموزش و پرورش گفتیم. از نان دانی به اسم مدارس غیر انتفاعی و تعارض آشکار منافع حرف زدیم. از شهریه ستانی‌های واقعا غیر منصفانه و کاسب کارانه سخن گفتیم و ...، هیچ کس نشنید و نخواست که بشنود. حتی در سطوح بالاتر، سازمان بازرسی کل کشور را مخاطب قرار دادیم، کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس را مخاطب قرار دادیم. ماده ۱۲۰ حقوق عامه دیوان عدالت اداری را مخاطب گرفتیم. پای دادستان را به میدان کشیدیم. نهاد‌های امنیتی کشور را مخاطب گرفتیم و ....، کسی نشنید. هشدار می‌دهیم که اگر قصد نابودی تمدنی را دارید سه گانه زن-جوان-خانواده و دوگانه آموزش-اقتصاد را بزنید، شما در کارتان حتما موفق می‌شوید. دیگر بماند شما و دنیا و آخرت تان. ما در حد توان و حوزه قانونی -انسانی-اخلاقی مان، گفتیم انچه را که باید می‌گفتیم.

ابر بحران در آموزش و پرورش سال هاست که شروع شده و کسی به روی خودش نمی‌آورد. فقدان راهبرد جامع برای هدایت تحصیلی دانش آموزان (با وجود ادعا‌های مکرر در خصوص تصویب سند جامع)، تعطیلی رکن پرورشی و تربیتی در اموزش و پرورش و تقلیل ان به مسابقات کتابخوانی و اردو‌ها و نظایر آنها. محتوای نامناسب با وجود بازنگری چندباره کتاب‌های درسی، پولی شدن نظام آموزش و پرورش و ناعدالتی اموزشی، کنکور گرایی و غیره، بخشی از این ابر بحران محسوب می‌شوند. حال دو مولفه خاص یعنی کمبود معلم و مدرسه، به این ابربحران، جنبه مادی و دیداری داده و باعث افزایش حساسیت‌ها شده است. مرثیه سال‌های اخیر آموزش و پرورش، امسال هم با عدد هولناک کمبود ۱۷۶ هزار معلم در سال تحصیلی جدید نظام آموزش و پرورش به ویژه مدارس دولتی را تهدید می‌کند. تمامی اقدامات جذب در دو سال اخیر باز هم این مشکل را برطرف نکرده و تا سال‌ها ادامه دارد. مجلس کمبود معلم در مهر پیش رو را هشدار داده است.

محسن حاجی میرزایی وزیر اسبق آموزش و پرورش مدعی است که بزرگترین فرصت سوزی جامعه ما در تعلیم و تربیت اتفاق افتاده است چراکه ما از ظرفیت این نهاد به درستی استفاده نکرده‌ایم. آینده جوامع به وسیله آموزش و پرورش کشورها ساخته می‌شود و ایجاد شایستگی‌هایی در جامعه برای مواجهه موثر و فعال با آینده، محصول آموزش و پرورش پویا و فعال است و .... . ضمن پذیرش بی کم و کاست فرمایشات ایشان ، باید پرسید که دوره خود شما چطور بود؟ پایگاه تحلیلی خبری شعار سال ، کم به شما هشدار مشفقانه داد؟ چقدر با انتصاب شما مخالفت نموده و می گفتیم که صلاحیت تجربی لازم را ندارید؟ چه کسی شنید؟ خودتان حتی ما را بعنوان نیروی مزاحم می دیدید؟ یادتان هست؟!

رضامراد صحرایی را باید یکی از وزرای حاشیه‌دار دولت سیزدهم نامید. او در تیرماه یعنی یک ماه پس از آغاز دوران وزارت خود راهی سفر حج شد و اعلام کرد در نبود او مدیران آموزش و پرورش خللی در روندها ایجاد می‌شود.

معاون آموزش ابتدایی وزیر آموزش و پرورش با بیان اینکه نظام تعلیم و تربیت در آینده نزدیک با کمبود معلم در مقطع ابتدایی روبرو خواهد شد گفت: دولت و مجلس باید برای جبران کمبود معلم در مقطع ابتدایی وزارت آموزش و پرورش کمک کنند.