در زمانی که انسان به مصیبت ها ( با مصادیقی نظیر ترس، گرسنگی،نقص در اموال و بدن و سلامتی ، از بین رفتن دستاوردها) دچار می شود، بنظر می رسد که همه چیز خود را از دست داده است. موقعیتی است که فکر و اراده ، کارکردی ندارد و انگار فاقد توانایی هدایت امور است. قرآن برای چنین موقعیت هایی توسل به صبر و ذکر و قرائت آیه استرجاع را توصیه می کند تا خداوند به فضل خود گشایش در کار ایجاد کند. همچنین در فرآیند گذر از مصیبت ها و دست کشیدن از داشته ها و ترس از گرفتاری ها، انسان بنوعی تجربه گر وضعیت مرگ و سفر نهایی بی بازگشت است . اداره شرایط با صبر و ذکر آیه استرجاع سبب می شود که فرد ضمن رفع مشکلش ، صاحب فرصت اندیشیدن درخصوص مرگ ( در معنای نداشتن اختیار و توان اداره امور و قرار گرفتن در شرایط تمام شدن ) شده و خود را بنحو شایسته تری برای تداوم حرکت دنیوی و اخروی آماه کند.

خواص آیات و سوره‌های قرآنی که در آیینه روایات بازتاب یافته ، علاوه بر اثرگذاری های اخروی و معنوی، دارای اثرگذاری های مادی نیزمی شود.امام صادق(ع) به نقل از حضرت علی (ع) فرمود، ۳۷تهلیل در بیست و چهار سوره از قرآن از بقره تا مزمّل است كه هر كس بخواند بلاهاى او برطرف شود و قرضش ادا گردد و حاجتش برآورده شود و ترسش برطرف گردد و قلبش مطمئن شود و از امراض مصون ماند و خداوند او را شاداب و زنده گرداند و راضى بمیراند و در بهشت جاى دهد و ... ، بهتر است اقدام به تلاوت و بهره گیری از آنها کند.ممکن است آیات دیگری در قرآن وجود داشته باشند که به صورت غیر مستقیم، ناظر به توحید خداوند بوده و معنایی مشابه با «لا إله إلّا الله» داشته باشند؛ اما آنچه در این روایت آمده، تنها به موارد اشاره شده که به صراحت بیانگر توحیدند( مجموعا ۳۹ تحلیل قرآنی داریم که ۳۷ تای آن با لا اله الا و دو تای آن با ما من اله الا آمده است). لازم به توضیح است که روایاتی که برخی از کتاب‌ها در باب قرآن‌ درمانی وارد نموده و بدان استناد کرده‌اند( خصوصا روایات ذکر شده از طرف اهل ذکر و عرفان)، عموما از لحاظ علم حدیث‌شناسی فاقد اعتبار و اعتنا بوده و وضعیت روایی آن‌ها به قدری مخدوش می‌نماید که جز ساختگی بودن آن‌ها ، نتیجه ای حاصل نمی‌گردد. در خصوص روایات ارایه شده در ادامه متن، جای دارد وضعیت علم الرجال( سلسله سند روایت) و علم الدرایه روایت، واحد یا غیر واحد بودن روایت بررسی بیشتری شود. بر طبق تاکیدات امام صادق(ع) ، خداوند پرهیز دارد از این‌که کارها را از مجرای غیر طبیعی خود اجرا نماید. از این رو برای هر چیزی سببی و برای هر سببی گشایشی و برای هر گشایشی ،کلیدی قرار داده است.ذكر «تهليل» ، اعتراف به يگانگى خداوند متعال بوده و ايمانْ افراد به خداوند،با این ذکر آغاز و تجديد مى شود ، لذا این ذکر، مهم تر از اذکار تسبيح و تحميد خداوند است . در احادیثی نیز بر استحبابِ گفتن لااله الاّ اللّه در همه حالات و توصیه به برگزیدن آن از میان اذکار مختلف تأکید گردیده است.