شعار سال: یک بار دیگر فوتبال به مقطعی حساس رسید و موج هیجان را در میان هواداران این رشته محبوب به اوج رساند. تیم ملی فوتبال ایران در مرحله نهایی انتخابی جام جهانی 2018، با شکست قطر، اولین گام را محکم برداشت تا برای ادامه کار، انرژی و انگیزه بیشتری داشته باشد.

بازی که تمام شد، شادمانی سهم مردمی بود که سوار خودروهایشان می‌شدند و به خانه بازمی‌گشتند اما غم، چهره کارگران ورزشگاه را درهم فرو برده و افسرده می‌کرد. تیم ملی، هواخواهان فوتبال را سربلند به خانه فرستاد اما پسماندهای این هواداری، قامت‌های زیادی را خم کرد تا «آزادی» دوباره پاکیزه شود؛ آنها شاید تنها ایرانیانی بودند که بامداد جمعه را بدون شادمانی از برد تیم ملی به خانه رفتند.

هر حمله ایران به سمت دروازه قطر، تماشاگران را نیم‌خیز می‌کرد و زباله‌های ناخوشایند، به هوا فرستاده می‌شد؛ توفان هیجان‌انگیز فوتبال که تمام شد، «آزادی» ماند و انبوه زباله‌هایی که هزاران «مرد» فوتبال‌دوست برای ابراز خوشحالی‌شان از برد یا ناراحتی‌شان از هدر رفتن فرصت گل، پرتاب کرده بودند.

فرهنگ هواداری در ایران یا غلط جاافتاده یا درست اجرا نمی‌شود. فوتبال ایران به هوادارانی نیاز دارد که پاکیزگی در اندیشه، کلام و کردارشان نمود داشته باشد.

اخوان‌ثالث در شعر زیبای « آنگاه پس از تندر» به روایت کابوس‌های شبانه‌اش می‌پردازد و از تلخکامی‌اش در هنگامه یک بازی شطرنج رویایی حکایت می‌کند؛ در زیر آن باران غافلگیر/ ماندم/ پندارم اشکی نیز افشاندم/ بر نطع خون آلود این ظرنج (شطرنج) رؤیایی/ و آن بازی جانانه و جدی/ در خوشترین اقصای ژرفایی/ وین مهره های شکرین،‌ شیرین و شیرینکار/ این ابر چون آوار؟

با اندكي تلخيص و اضافات برگرفته از خبرگزاري ایسنا، تاریخ انتشار: 13 شهریور 1395، کد مطلب: 95061308397:www. isna.ir