- چرایی وجود حاشیه ها در تشریفات دیدار مقامات ایرانی با مقامات روسی + توضیحات
- بستن تنگه هرمز به همین آسانی ها هم نیست برادر حسین
- برگزاری نشست دورهای شورای امنیت درباره قطعنامه ۲۲۳۱ و برجام ۲۸ آذر
- هشدار چین:ناتو از مرزهای جغرافیایی و حدود اختیارات خود تجاوز نکند
- پارلمان اروپا ارتباط مستقیم خود را با جمهوری اسلامی ایران «تا اطلاع ثانوی» قطع کرد
- نماینده مجلس: وزیر کشور و فرماندهی انتظامی، باید پاسخگوی رفتار لباسشخصیها باشند
- تصویب سومین قطعنامه ضد ایرانی توسط شورای حکام آژانس بینالمللی انرژی اتمی علیه ایران
- محمودوند و زیر سوال بردن ۲۲۷ نماینده امضا کننده بیانیه محارب خواندن معترضان+ قطع میکروفن
- هشدار فیاض به احتمال افزایش خودکشی و ضرورت ترویج فراگیر هنر
- جای رئیسی بودم تجدید نظر ویژه می کردم
- آشنایی با کتاب شبکه های خشم و امید + فایل خلاصه
دوشنبه ۲۹ ارديبهشت ۱۴۰۴ - 2025 May 19 
فریدون مجلسی گفت: چین در همکاری‌ای که با کشور‌های کنیا، سری‌لانکا و پاکستان دارد، سابقه خوبی از خود نشان نداده است؛ یعنی آن‌ها کشور‌ها را بدهکار و از موقعیت متزلزل طرف‌های قرارداد با سوءاستفاده امتیاز‌های فوق قرارداد را طلب می‌کنند. البته درباره ایران بعید است این کار امکان‌پذیر باشد.
شعار سال: قرارداد ایران و چین این روز‌ها بستر تحلیل‌های زیادی مبنی بر موافقت و مخالفت با این قرارداد ۲۵ ساله را به وجود آورده است. گروهی قرارداد ایران و چین را با توجه به شرایط موثر می‌دانند و البته دسته‌ای هم بر این باورند که قرارداد ایران و چین به طور یک‌جانبه منافع چین را در بر می‌گیرد.
فریدون مجلسی، دیپلمات پیشین، درباره قرارداد ایران و چین اظهار داشت: معمولاً درباره موضوعی که اطلاعات دقیق نداشته باشم، قضاوت دقیقی نمی‌کنم. اما قرارداد ایران و چین در شرایطی منعقد شده که تمام راه‌های اقتصادی‌تجاری دنیا به روی ایران بسته است. این قرارداد به شرطی خوب است که صرفاً به همکاری‌های اقتصادی، صنعتی و تولیدی ربط داشته باشد. چون چین تنها کشوری است که روابط تجاری‌اش با ایران را به طور جدی حفظ کرده است.
او در ادامه گفت: نکته ابهام‌زا این است که خود چین هم تحت تحریم آمریکایی‌ها قرار دارد و به همین دلیل رابطه بانکی ما با چینی‌ها قطع شده است تا این شائبه به وجود بیاید که در این قرارداد، شاید اراده‌هایی غیر از اقتصادی و تجاری در نظر گرفته شده است. چنین مساله‌ای است که آدم را به یاد قرارداد‌های قاجاریه می‌اندازد، با این توضیح که چنین کاری در قرن بیست‌ویکم پذیرفتنی نیست.
مجلسی تصریح کرد: همچنین درباره این قرارداد به دلیل مدت طولانی آن، می‌توان ندیده و نخوانده از چند جهت آن را مورد تجزیه و تحلیل قرار داد. اول اینکه آیا این قرارداد انحصاری است و قرار است همکاری با کشور‌های دیگر را نقض کند یا نه؟ دوم اینکه با توجه به اینکه چینی‌ها می‌دانند ایران فقط می‌تواند با آن‌ها وارد مناسبات اقتصادی شود برای خودشان مزیت‌هایی در نظر گرفته‌اند تا از موقعیت فعلی سودجویی کنند؟
او اضافه کرد: مساله دیگر هم این است که چین در همکاری‌ای که با کشور‌های کنیا، سری‌لانکا و پاکستان دارد، سابقه خوبی از خود نشان نداده است؛ یعنی آن‌ها کشور‌ها را بدهکار و از موقعیت متزلزل طرف‌های قرارداد با سوءاستفاده امتیاز‌های فوق قرارداد را طلب می‌کنند. البته درباره ایران بعید است این کار امکان‌پذیر باشد، چون ایرانی‌ها اگر پول هم نداشته باشند، می‌توانند اعتبارات غیرنفتی خود را در اختیار چین بگذارند.
مجلسی توضیح داد: مشکل ایران این است که به دلیل قرار گرفتن در شرایط تحریم، در انتخاب شریک تجاری دستش بسته است. در واقع اگر تحریم نبودیم، کشور‌ها برای شراکت با ایران مجبور بودند با یکدیگر رقابت کنند و در نتیجه فضا برای امتیازخواهی ایران مهیا می‌شد.
فریدون مجلسی در پایان گفت: تا زمانی که در فضای غیررقابتی و از سر ناچاری با کشور‌ها همکاری می‌کنیم، باید بپذیریم که منافع‌مان به هدر خواهد رفت. پس دوباره این مساله طرح می‌شود که‌ای کاش سیاست‌خارجی‌مان تنازع دائمی با نظام بین‌الملل را به گونه‌ای مدیریت کند که مجبور به تحمل این همه فشار نباشیم. در پایان تاکید می‌کنم، باید مراقب بدعهدی احتمالی چینی‌ها باشیم.
فریدون مجلسی، دیپلمات پیشین، درباره قرارداد ایران و چین اظهار داشت: معمولاً درباره موضوعی که اطلاعات دقیق نداشته باشم، قضاوت دقیقی نمی‌کنم. اما قرارداد ایران و چین در شرایطی منعقد شده که تمام راه‌های اقتصادی‌تجاری دنیا به روی ایران بسته است. این قرارداد به شرطی خوب است که صرفاً به همکاری‌های اقتصادی، صنعتی و تولیدی ربط داشته باشد. چون چین تنها کشوری است که روابط تجاری‌اش با ایران را به طور جدی حفظ کرده است.
او در ادامه گفت: نکته ابهام‌زا این است که خود چین هم تحت تحریم آمریکایی‌ها قرار دارد و به همین دلیل رابطه بانکی ما با چینی‌ها قطع شده است تا این شائبه به وجود بیاید که در این قرارداد، شاید اراده‌هایی غیر از اقتصادی و تجاری در نظر گرفته شده است. چنین مساله‌ای است که آدم را به یاد قرارداد‌های قاجاریه می‌اندازد، با این توضیح که چنین کاری در قرن بیست‌ویکم پذیرفتنی نیست.
مجلسی تصریح کرد: همچنین درباره این قرارداد به دلیل مدت طولانی آن، می‌توان ندیده و نخوانده از چند جهت آن را مورد تجزیه و تحلیل قرار داد. اول اینکه آیا این قرارداد انحصاری است و قرار است همکاری با کشور‌های دیگر را نقض کند یا نه؟ دوم اینکه با توجه به اینکه چینی‌ها می‌دانند ایران فقط می‌تواند با آن‌ها وارد مناسبات اقتصادی شود برای خودشان مزیت‌هایی در نظر گرفته‌اند تا از موقعیت فعلی سودجویی کنند؟
او اضافه کرد: مساله دیگر هم این است که چین در همکاری‌ای که با کشور‌های کنیا، سری‌لانکا و پاکستان دارد، سابقه خوبی از خود نشان نداده است؛ یعنی آن‌ها کشور‌ها را بدهکار و از موقعیت متزلزل طرف‌های قرارداد با سوءاستفاده امتیاز‌های فوق قرارداد را طلب می‌کنند. البته درباره ایران بعید است این کار امکان‌پذیر باشد، چون ایرانی‌ها اگر پول هم نداشته باشند، می‌توانند اعتبارات غیرنفتی خود را در اختیار چین بگذارند.
مجلسی توضیح داد: مشکل ایران این است که به دلیل قرار گرفتن در شرایط تحریم، در انتخاب شریک تجاری دستش بسته است. در واقع اگر تحریم نبودیم، کشور‌ها برای شراکت با ایران مجبور بودند با یکدیگر رقابت کنند و در نتیجه فضا برای امتیازخواهی ایران مهیا می‌شد.
فریدون مجلسی در پایان گفت: تا زمانی که در فضای غیررقابتی و از سر ناچاری با کشور‌ها همکاری می‌کنیم، باید بپذیریم که منافع‌مان به هدر خواهد رفت. پس دوباره این مساله طرح می‌شود که‌ای کاش سیاست‌خارجی‌مان تنازع دائمی با نظام بین‌الملل را به گونه‌ای مدیریت کند که مجبور به تحمل این همه فشار نباشیم. در پایان تاکید می‌کنم، باید مراقب بدعهدی احتمالی چینی‌ها باشیم.
شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از پایگاه خبری اعتمادآنلاین، تاریخ انتشار: 22 تیر 1399، کد خبر: 417910، www.etemadonline.com
برگزیده ها