شعار سال: نمونهای از این موقعیت غیرقابل کنترل ابتلا به کروناویروس در شرایط فعلی است که پیشنهاد میشود، خبر ابتلای افراد به کروناویروس را اینگونه بیان کنیم:
۱- پیش از هر چیز، مطمئن شویم که این خبر کاملا درست است و براساس حدس، گمان و نشانههای بالینی صحبت نکنیم.
۲-لحن مان باید آرام، صادقانه و حاکی از همدردی باشد.
۳-باید در نظر داشت که خبر و اطلاعات باید از روی بی طرفی و عادلانه باشد؛ به فرد مبتلا برچسب بی خیال، بی مسوولیت و طعنه عدم رعایت نکات بهداشتی نزینم.
۴-پیش از گفتن خبر به بیمار هشدار بدهیم؛ به عنوان نمونه بگوییم «من متاسف هستم که حامل یک خبر بد برای شما هستم» یا «متاسفم که میخواهم یک خبر نامطلوب به شما بگویم».
۵-در مورد اخبار مربوط به بیماران بهتر است که پزشک معالج اطلاع رسانی کند و در صورت عدم حضور پزشک، کارکنان بهداشتی و درمانی و یا افراد بزرگتر خانواده با توجه به شرایط بیمار، اطلاع رسانی لازم را انجام دهند.
۶-در مکالمههای تلفنی، منابع حمایتی شنونده را بررسی کنیم؛ مانند «الان کجا هستید؟» یا «کسی همراهتون هست؟»؛ اگر بیمار در حال رانندگی، کار در ارتفاع، کنار آب، آتش یا مناطق پُرخطر است، بگوییم «بعدا با شما تماس میگیرم».
۷-بهتر است شنونده خبر ابتلای خود به بیماری را در حضور کسانی بشنود که خودش دوست دارد آنها حضور داشته باشند، این خبر را در جمع بیان نکنیم.
۸-از قطع مکرر گفتگوها به دلایل مختلف بپرهیزیم.
۹-بهتر است برای گفتن خبر بیماری، موضوع بحث را با آن چه فرد شنونده و نزدیکان او درباره آن اطلاع دارند، آغاز کنیم.
۱۰-از به کار بردن واژههای فنی و اصطلاحات علمی بپرهیزیم.
۱۱-از بیماری، اَنگ زدایی کنیم؛ بگوییم «شما به بیماری کروناویروس مبتلا شده اید»، نگوییم «شما کرونا گرفته اید»، یا «کرونایی هستید».
۱۲-هیجان بیمار را کاهش دهیم، تمرکز بر احساس مخاطب و داشتن پاسخی همدلانه اهمیت فراوانی دارد.
۱۳-واکنشها و احساساتی که ابراز میکند را تایید کرده و احترام بگذاریم.
۱۴-دشوارترین چالشها در اعلام خبر نامطلوب پاسخ مناسب به احساسات مخاطب است؛ واکنشهای مخاطب میتواند از سکوت گرفته تا باور نکردن، گریه، عصبانیت و حتی توهین باشد و واکنشهای احساسی که مخاطب اغلب براساس شوک، انزوا، اندوه بروز میکند و گوینده میتواند با احساس حمایتی که به او عطا میکند، همدلی خود را نشان دهد.
برای نمونه بگوییم «میدونم الان حس خوبی ندارید»، «درک میکنم شرایط خوبی نیست»، «این بیماری ممکنه برای هر کدوم از ماها پیش بیاد»، «تعداد بسیاری به این بیماری مبتلا شده و بهبود یافته اند» و «بسیاری از بیماریها با پیشرفت علمی پزشکی قابل درمان هستند».
۱۵-وقت کافی در اختیار شنونده و همراهان او قرار دهیم تا بتوانند تمام احساسات فوری و آنی خود را ابراز کنند.
۱۶-اطلاعات راجع به بیماری و اینکه الان باید چکار کند را در بخشهای کوچک و کم کم بیان کنیم؛ برای نمونه بگوییم «اگر سرفه داشتی، میتوانی مایعات گرم بنوشی و در هوای باز قرار بگیری».
۱۷-اگر احساس کردید که واکنشهای هیجانی زیاد است، او را تنها نگذاریم و یک حامی برایش انتخاب کنیم.
۱۸-اگر در مکالمه تلفنی واکنش هیجانی تند و آسیب زنندهای را احساس کردیم، تماس خود را ادامه داده تا بیمار به آرامش نسبی برسد و پشت تلفن بمانیم.
۱۹-به بیمار بگوییم که واکنشهای فعلی او طبیعی است.
۲۰-مطمئن شویم بیمار و همراهانش، اطلاعات ارائه شده از سوی ما را به خوبی شنیده و درک کرده باشند؛ میتوان از او پرسید که نخستین کاری که باید انجام دهد چیست؟ به عنوان نمونه قرنطینه خانگی، رعایت فاصله فیزیکی، ماسک زدن و عدم حضور در تجمعات
۲۱-به او اطلاع دهیم که کارشناسان سلامت روان شبکه بهداشت و درمان میتوانند به شما و خانواده تان در زمینه کنار آمدن با بیماری و کاهش استرس و نگرانی تان کمک کنند.
شعارسال، با اندکی تلخیص و اضافات بر گرفته از خبرگزاری برنا ، تاریخ انتشار: 22 تیر 1399 ، کدخبر: 1027932 ، www.borna.news