شعار سال: شرایطش را میدانستم خانه شان در روستا بود. روزهای اول که مدرسه حضوری بود هر روز مسافت زیادی را به مدرسه میآمد و با رغبت به درس معلم که آنلاین برای بقیه بچهها درس میداد وی در کلاس گوش میداد و استفاده میکرد تا اینکه مدرسه کلا غیرحضوری شد، همگی نگران وضع او بودیم که به اینترنت دسترسی نداشت …) علی ایحال به او گفتم عزیزم نگران نباش ازجانب من خیالت آسوده باشد، به او دلگرمی دادم که چکارکند، صدای بریده اش صاف شد معلوم بود که خوشحال شده گفت بقیه معلمها چی گفتم نگران نباش همگی برمشکلت واقفیم و حل میشود ..
هدف از ذکر این مورد ذکر داستان نیست بلکه ذکر موارد مشکلات بسیار زیادی از امثال این دانش آموز در جامعه ست که با مشکلات فراوان دست و پنجه میزنند. هدف ذکر این نکته است که جا دارد از آن بگوییم.
برنامه شادی که خانوادهها را ناشاد میکند بچهها را غمزده میکند. وقتی طراحی این برنامه را تدبیر میکردند چرا در قسمت حضور و غیابش این نکته مطرح نشد دانش آموز کم بضاعتی که توان خرید تبلت یا گوشی نداشته چگونه تیک حاضر بزند؟
دانش آموز دختر روستایی دورافتاده از امکانات اینترنت که مادرش میگوید هر روز صبح برای اینکه به اینترنت دسترسی پیدا کند باید مسیری را پیاده به تپه روبروی روستا برود و تک و تنها آنجا به درس گوش دهد. چرا در این برنامه قید نشد که اگر اتفاقی برای این دانش آموز بیفتد چه کسی جوابگوی خانواده اش است؟
چرا جاییکه این نرم افزار را طراحی میکردید به فکر نیفتادید که دانش آموزی که برای نبود اینترنت خانگی و بسته هر روز باید به خانه همسایه و قوم و خویش برود و چقدر رخسارش ازین آمد و رفت زرد و شرمنده خواهد شد؟ و چه غصهها که در دلش آرزوی مرگ میکند؟
چرا جایی که طراحی میکردید به فکر پدر کارگر یا بیکاری نبودید که در مغازه موبایل فروشی از شنیدن قیمت گوشی و تبلت سرش را جلو همه خم کرده و اشک در چشمانش حلقه زده که من چگونه برای سه فرزند دانش آموزم گوشی تهیه کنم؟ چرا؟
این فقط حکایت درد یک خانواده نیست حکایت ده ها، صدها و هزاران خانواده ست که در ایران با این مشکل گرفتارند. هر روز دانش آموزی در شهر یا روستایی به معلم زنگ میزند، من میخواهم با اشتیاق درس بخوانم و خود را برای کنکور و آینده آماده کنم .. چه کنم؟ از تدریس جا میمانم؟ چگونه دلهایشان را گرم کنیم؟ با شاد یا ناشاد؟
از برنامه شادی که برایمان طراحی کردند و خود معلمان هم با مشکلات فنی این برنامه هنوز گرفتارند؟ اینها اگر درد نیست پس چیست؟ از بودن تا نبودنهای نامتناهی..
مدتهاست که گرفتار این ویروس منحوس و تبعات آن شده ایم، از شاد تا ناشادی که عیش همه را مکدر کرده تا امتداد آه کشیدنها و سوختن و ساختنها ..
در پایان از همه معلمان و همکاران عزیزم درخواست میکنم مشکلات دانش آموزان وخانواده هایشان را درک کنند و دراین روزهای سخت یار ویاور و پشتیبان آنها باشند. بدرود …
شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از سایت خبری عصر ایران ، تاریخ انتشار 24 مهر 99، کد خبر: 751462، www.asriran.com