شعار سال:منصور حقیقتپور یکی از فعالان اصولگرا گفته است:"به احمدینژاد بگویید اگر حدادعادل دست فرح را بوسیده تو روی مادر چاوز را بوسیدهای!"
مقایسۀ روی مادر چاوز با دست فرح بعید است کمکی به آقای حقیقتپور کند چرا که احمدینژاد بوسیدن روی مادر چاوز را افتخاری برای خود میداند و در پی انکار آن نیست؛ حال آنکه حدادعادل بوسیدن دست فرح را ننگ میشمرد و قاطعانه آن را تکذیب میکند!
اضافه بر این، ظاهراً حقیقتپور با اشاره به بوسیدن روی مادر چاوز از سوی احمدینژاد جنبۀ "شرعی" ماجرا را مد نظر داشته است؛ حال آنکه مقصود احمدینژاد از تأکید بر بوسیدن دست فرح توسط حدادعادل، پررنگ کردن جنبۀ سیاسی رخداد بوده است.
به هر حال، این نوع مجادلات کلامی در ایران گرچه سبب تفریح عموم میشود اما نشان روشنی از انحطاط فرهنگ سیاسی نیز با خود دارد.
بوسیدن دست یا صورت یک نفر در گذشته به عنوان یک گزارۀ تاریخی در جای خود قابل تأمل است، اما تبدیل شدن این مسائل به معیاری برای داوری در بارۀ صلاحیتهای افراد وجهی ندارد.
به عبارت دیگر، صلاحیت و کاردانی افراد از طریق بوسیدن و نبوسیدن دست و روی دیگران احراز یا رد نمیشود! از همین رو، مشکل حدادعادل اصولاً دستبوسی و یا همکاری با دکتر حسین نصر نیست، بلکه نوع رویکرد و مواضع او در برابر مسئل کشور است. همین فرمول در مورد دیگران هم صدق میکند.
ناگفته نماند که من هم مثل حسین دهباشی تصور نمیکنم حدادعادل در نظام شاهنشاهی در موقعیت دسترسی ساده و آسان به فرح بوده، به طوری که مختار یا مجبور به بوسیدن دست او شده باشد.
پایگاه تحلیلی- خبری شعار سال، برگرفته از کانال تلگرامی عصرایران