شعار سال:در این موقعیت دشوار تاریخی و در آغاز سال ۱۴۰۰ ؛ کارکرد دولت و حاکمیت برای برون رفت از وضعیت پیش رو برای بسیاری ناامیدکننده است.برخی نیز نه احساس ناامیدی کامل می کنند و نه آنچنان امیدی به بهبود وضعیت در آینده نزدیک دارند.در این میان تکلیف جامعه با انبوهی از مشکلات چیست و چه نقشی در این موقعیت دشوار تاریخی بر دوش جامعه خواهد بود؟

این پرسش سخت را تنها از خودم و هم نوعانم می پرسم.از جامعه ی خسته ایران می پرسم ؛ در این موقعیت دشوار تاریخی که اکنون در آستانه قرن جدید و سال ۱۴۰۰ رسیده ایم برای خود چه وظیفه ای در نظر گرفته ایم؟
در موقعیتی که بخش بزرگی از جتمعه در فقرغوطه و حال خوشی ندارد ؛ آیا اصلا می شود کاری کرد و وظیفه ای برای خود متصور بود؟

فقط میدانیم تا رسیدن به دعای تحویل سال ؛ "حول حالنا الی احسن الحال" فاصله زیادی داریم اما در این حالی که نیکو نیست آیا وظیفه ای داریم و یا در ناامیدی کامل ، خود را محکوم به غرق شدن می دانیم؟

سال ۱۴۰۰ رسیده است و سختی های زیادی پشت سرگذاشته ایم ؛ اما ملت های زیادی در همین وضعیت و حتی بدتر از آن ، راه نجات و امید را بر خود نبستند وسخت تلاش کردند.آیندگان یک روز ما را در این موقعیت تاریخی دشوار خواهند سنجید و از ما سوال  خواهند پرسید که چه کردید و چه باید می کردید اما نکردید؟

"نرم نرمک میرسد اینک بهار خوش به حال روزگار..." خوش به حال افرادی در جامعه که با همه دردهای مشترک، اگر هم شکسته اند اما پا پس نکشیده اند، کنش گر هستند و در برابر تاریخ خود را پاسخگو می دانند.

"نرم نرمک میرسد اینک بهار خوش به حال روزگار..."خوش به حال کسانی که اگر چه به قول مرتون جامعه شناس آمریکایی "فرصت های مشروع در جامعه را برای رسیدن به هدف، نابرابر" می دانند اما همچنان از اندک روزنه ای که هست بهره می گیرند و موقعیت خلق می کنند.

میدانم که اغلب افراد جامعه در تنگنا هستنداما مگر می شود تسلیم شد.یک حقیقت را هم می دانیم که در نهایت تمام علوم با یک "واقعیت عینی" روبرو هستند و نمی توان مشکلات را "ذهنی و تخیل مآبانه" مدیریت کرد و باید همه یک روز تسلیم علم باشیم و حقیقت آنچه هست و آنچه باید باشد را به چشم خود ببینیم.تا آن لحظه فرا نرسد تنگناها کمتر نمی شود.مسلم هست عده ای نمی خواهند آن لحظه فرا رسد ؛ اما وظیفه جامعه چیست؟باور کنیم خمودی و رکود چاره کار نیست.

بیایید در این سال و قرن جدید ، جدا از دولت ها و سیستم ها که هزار و یک نقد بر آنها هست و هزار ویک کار نکرده دارند ، به تشریح وضعیت خودمان برآییم. نقصان های کارکردهای حاکمیتی کم نیستند اما ما نمی توانیم تا ابد در غم و اندوه بمانیم و نگاهی تلخ بار به آنچه می گذرد داشته باشیم.باید هر یک از ما در جامعه کنونی ایران از خود بپرسیم دقیقا کجای این وضعیت از هم گسسته قرار داریم.

یقین بدانیم دستی از غیب برای حل مشکلات از راه نخواهد رسید.تنها میل و انگیزه و اراده کنشگری و مطالبه گری ماست که نجات بخش خواهد بود.حتی اگر ذات قدرت به سختی تغییری را بر تابد ، نباید ابتر و عاجز باشیم و تا همیشه در پیله ی انقیاد بمانیم.

در آغاز سال ۱۴۰۰ شرایط بر ما سخت تر از همیشه می گذرد اما هیچ برهان اخلاقی نمی گوید که از تعهد خود به آنچه می توانیم انجام دهیم بگریزیم ، حتی اگر توان مان ذره ای در برابر کوه مشکلات باشد.هیچ استدلال اخلاقی نمی گوید حالا که "اعتماد عمومی" بعنوان مهم‌ترین مؤلفه سرمایه اجتماعی مدام در معرض آسیب های گوناگون قرار دارد، این امر بهانه مناسبی برای دست کشیدن از مسئولیت ها باشد.

از جامعه در این موقعیت دشوار تاریخی نمی توان انتظار داشت که برای اتوپیای مدینه فاضله مدام از خود هزینه کند؛اما می توانیم پله پله و آرام آرام امیدوار باشیم و به رشد نهادهای مدنی کمک کنیم ، در جامعه تاثیرگذار باشیم و بارقه های امیدکه به صورت اندک، اینجا و آنجا زائیده می شود را ارج بگذاریم. آیا شما راهی جزء این می شناسید؟!

سجادبهزادی

پایگاه تحلیلی -خبری شعار سال ،برگرفته از کانال تلگرامی خیابان انقلاب