شعارسال: یکی از عناصر موجود در نهضت کربلا آزادگی است. آزادگی از عناصر بسیار مهم و سرنوشت‌ساز در قضیه عاشورا و کربلاست. از این جهت که می‌بینیم؛ حضرت امام حسین (ع) گزاره‌هایی را مطرح می‌کنند که قابل تامل است.

مثلا یکی از جملات ایشان، این است که؛ “ان لم یکن لکم دین ولا تخافون المعاد فکونوا احرارا فی دنیاکم” یعنی، اگر دین ندارید و از روز معاد نمی‌ترسید در دنیا آزاده باشید.

همچنین، درباره حربن یزید ریاحی می‌فرمایند: “الحر حر فی جمیع احواله” یعنی، حر در همه حالاتش، حر و آزاد است. این آزادگی امام باعث می‌شود که خود ایشان هم تسلیم قدرت و حاکمیت ظلم، ستم، جور و فریب نشود. حاکمیتی که لباس اسلام را به ظاهر در بردارد، ولی فی الواقع با نوعی ظاهرگرایی بر اصحاب جهل حاکم است.

از این رو می‌فرماید؛ “ولا ابایع مثل هذا الیزید” من با مثل یزید بیعت نمی‌کنم”. چرا؟ چون ماهیت مسخ شده‌ای از اسلام را نمایندگی کرده و با بیعت گرفتن از شخصیتی، چون حسین‌بن‌علی (ع)، می‌خواهد برای حکومت خود اعتبار و مشروعیتی جستجو کند. حاکمیتی مبتنی بر بی اخلاقی، دروغ جمود بر ظواهر دین.

وی با تحمیق مردم و با سوءاستفاده از جهل و نا آگاهی آنان می‌خواهد بحران‌های اخلاقی و رفتاری و به تعبیری، انحطاط اخلاقی و اجتماعی پدید آمده در طول حاکمیت بنی امیه را با بیعت گرفتن از امام (ع) تطهیر کند؛ و البته، امام (ع) نمی‌پذیرند.

 

 

 

فشار بر حسین (ع) برای این است که حکومت فساد، جهل و خرافه و سوءاستفاده از مذهب و فریب دادن مردم به نام دین را بپذیرد و حسین (ع) جوابش منفی است. وی این نوع از حاکمیت دینی را به رسمیت نمی‌شناسد؛ و لذا از همینجا، سلب آزادی به عنوان یک معترض آغاز می‌شود. مردم نباید این انتقاد‌ها را بشنوند. بر خلاف برخورد انسان‌ها و نظام‌های آزاده با مردم خویش، دست به جو سازی و شانتاژ علیه امام (ع) زده و او را خارجی می‌خوانند.

یعنی اقدام علیه امنیت و استمرار حاکمیت و این خود، گناهی نابخشودنی است. وقتی امام (ع) اساسا بیعت را رد و حاضر نمی‌شود تا حاکمیت را با بیعت خود تطهیر کند، خون وی را نیز مباح می‌شمرند.

عمله جهل را در قالب لشگریانی که آمده‌اند در راه رضای خدا (!) با حسین که اینک خارجی شده بجنگند، فرا می‌خواند و این عوام کالانعام نیز بدون توجه به لوازم جامعه صالح و بدون تاسی به امام (ع) و فرزند رسول خدا (ص) و یا به طمع کیسه گندمی و یا غنیمتی با آزاده‌ترین مردم و پاکترین پیشوا بعد از پدر و برادرش یعنی حسین (ع) می‌جنگند.

ریشه مقاومت و ایستادگی مردم کوفه در مقابل امام حسین (ع) دو چیز بود؛ جهل و ترس. هرچند برای خواص، حرص و آز و هوای نفسانی و گندم ری نیز مطرح بود.

حسین را قبل از اینکه شمشیر‌ها از پای بیاندازند، جهل، جمود، حرص، طمع و ترس کشت.

شعارسال، بااندکی تلخیص و اضافات برگرفته از امتدادنو، تاریخ انتشار: ۲۶ مرداد ۱۴۰۰، کدخبر: ۳۵۵۳، emtedad.news