شعار سال: توزیع ناعادلانه منابع در کشور سال‌هاست مردم را رنج می‌دهد. بسیاری از مردم هیچ‌گونه سهمی در توزیع ثروت کشور ندارند، اما یک اقلیت کوچک ثروتمند که به انواع رانت‌ها و ارتباطات بزرگی دسترسی دارند بخش اعظمی از ثروت کشور را به خود اختصاص داده‌اند. ما نتوانسته‌ایم الگوی متناسب و نظام پرداخت عادلانه را طراحی کنیم و با هیاهو و اعتراض هم نمی‌توان آن را درست کرد. چاره کار آن است که یک تیم کارشناسی، ساختار را متناسب‌سازی کنند. همواره صحبت از عدالت می‌شود، اما ظرفی برای این مظروف نساخته‌ایم که عملیاتی شود.

 

ابرمسئله ما اکنون این است که اگر دستگاه دیوان‌سالاری را متناسب با شعار‌ها درست نکنیم این جریان، همواره ادامه خواهد داشت. در همین لایحه بودجه ۱۴۰۱ علاوه بر مسئله دستمزدها، همه چیز پیچیده شده است. کمیسیون تلفیق هم یکسری کار‌ها را در مورد بودجه انجام می‌دهد و پیچیده‌تر می‌کند و وقتی به صحن مجلس هم برود پیچیده‌تر می‌شود. هرچقدر یک موضوع را در یک محیط بزرگتر بخواهیم بررسی کنیم با چالش‌های متعددی روبه‌رو می‌شویم.

ما نتوانستیم یک مدل و الگو را برای متناسب‌سازی ارائه دهیم. لایحه بودجه ۱۴۰۱ به نوعی، کاریکاتوریزه شده است. برخی از موارد در آن برجسته است و برخی موارد دیگه در حاشیه قرار گرفته است. به آن چیز‌هایی که برای مردم اهمیت دارد آن چنان پرداخته نشده است. قطعا اگر روند فعلی ادامه پیدا کند این پیچیدگی بیش از پیش می‌شود و مردم سردرگم خواهند شد.

مردم دچار سرگیجه شده‌اند و همه اقشار جامعه ناراضی هستند و این اصلا خوب نیست. زیرا آن عدالتی که طبق آن باید هرچیزی سرجای خودش باشد نیست. در مجلس هرکسی به یک صنف تعلق دارد و هرکس برای آن صنف تلاش می‌کند و ممکن است تعارض منافع ایجاد شود. اکنون نیاز است که یک نگاه کلان بر اقتصاد کشور حاکم شود. نگاهی خارج از دیدگاه منافع شخصی و منافع صنفی که بتوانیم به ساختار مدنظر برسیم تا همگان منتفع شوند. امیدوارم که نظام پرداخت به سمت عادلانه شدن برود. البته باید قبل از هر چیز در باورهایمان تعادل ایجاد کنیم تا بتوانیم به نتیجه مطلوب برسیم.