شعار سال: باراک اوباما و جان کری آغازگر مذاکرات هسته‌ای با ایران بودند و در نهایت توافق هسته‌ای با ایران را به ثمر رساندند و آن را شروعی برای جلوگیری از جنگ و شاید آغازگر صلحح نامیدند. اوباما گفته بود با این توافق، برنامه هسته‌ای ایران برای اولین بار در طول تاریخ متوقف شد.

ایران پس از آن ۹ بار آزمایش موشکی داشته است. اما بعد از دهمین آزمایش موشکی این کشور در ۲۹ ژانویه، تیم ترامپ نقابش را کنار گذاشت؛ مایکل فلین مشاور امنیت ملی ترامپ گفت ایران را تحت‌نظر داریم. ترامپ هم خودش در توییتی گفت ایران با آتش‌ بازی می‌کند.

هیچ چیز اشتباه‌تر از این رویکرد منفعلانه نیست و به نظر می‌رسید اوباما و کری بیشتر به حفظ این روایت که «توافق هسته‌ای کار می‌کند»، توجه داشتند تا به واقعیت‌ها. در بهترین حالت آنها سعی می‌کردند نقاط ضعف ایران را پیدا کنند، اما در بدترین حالت مقامات ایرانی دائما در حال نقض مقررات بوده‌اند. هیچ دلیل منطقی وجود ندارد که بگوید چرا کاخ سفید و وزارت خارجه باید با نمایندگان ایران بازی کنند.

در ادامه این مقاله آمده است: اینکه صدایمان از عمل‌مان رساتر باشد، خطرناک است. هشدارهای فلین به ایران بدتر از اوباماست. تکرار خطوط قرمز و لفاظی بدون اقدام موثر به ایجاد تهدید از سوی ایران کمک می‌کند. فلین باید بداند که بازدارندگی کمتر به استراتژی لفاظی وابسته است.

اما در تحلیف ترامپ نیروی دریایی آمریکا هیچ ناو هواپیمابری را در مجاورت ایران برای اولین بار در ۲۵ سال گذشته نداشت. جیمز متیس نیز هیچ دیداری از خلیج فارس و اسرائیل نداشته است چرا که به احتمال زیاد آنها هستند که از اقدامات تلافی‌جویانه ایران برای هر اقدامی از سوی آمریکا آسیب خواهند دید.

اگر ارتش ایران این شعارهای جنگ‌طلبانه را از سوی واشنگتن بشنود اما هیچ اقدامی از سوی ناوگان آمریکا در سواحل خلیج فارس نبیند این آمریکا را به ببر کاغذی تبدیل خواهد کرد.

در ادامه، نویسنده این متن با طرح این سوال که «حال آمریکا چه کار باید بکند؟» مدعی شده است: اول اینکه آمریکا می‌تواند دو گروه ناو در اقیانوس هند شمالی مستقر کند. تهران از استقرار نیروها در اقیانوس هند بیش از خلیج‌فارس می‌ترسد؛ چراکه از این اقیانوس ناوگان آمریکا می‌تواند به ایران حمله کند و قایق‌های کوچک ایران به اندازه خلیج فارس قدرت مانور ندارند. اقدام نظامی اجتناب‌ناپذیر نیست اما برای دیپلماسی لازم است.

دوم اینکه تحریم تدریجی باید به اندازه کافی شکل بگیرد. خطرناک‌ترین میراث اوباما در توافق هسته‌ای این بوده که برای نیروی نظامی سپاه بودجه‌ای نزدیک به سالانه ۵ میلیارد دلار از طریق سرمایه‌گذاری در شرکت‌های وابسته به آنها ایجاد کرده و زمان آن رسیده که تحت تحریم قرار بگیرد.

سوم اینکه از مردم ایران باید حمایت کرد. فعالان سیاسی خارج از مرزهای ایران را فراموش کنید. آنها تنها ۴۰ روزنامه و فرد هستند. در عوض حزب چپ اروپا و حزب سبز در این قاره را برای حمایت از اتحادیه‌های تجاری و مستقل ایرانی تشویق کنید.

چهارم اینکه رادیو و تلویزون دولت آمریکا باید بر اخبار و گزارش‌هایی که رسانه‌های کشورهای هدف کمتر آن‌ها را پوشش می‌دهند، تمرکز کند. این کاری است که با آن می‌توان جذب مخاطب کرد.

پنجم اینکه از توافق هسته‌ای خارج نشوید اما تهران را مجبور کنید که از توافق خارج شود، ایران همین الان هم سانتریفیوژهای پیشرفته‌اش را آزمایش می‌کند. این یکی از خطوط قرمز ایران است. پاسخ اوباما به عدم پذیرش بازرسی از سایت‌های نظامی و نظارت خود ایران بر این سایت‌ها شبیه به این بود که به یک بازیکن اجازه دهند که تست دوپینگ را خودش انجام دهد. وقت آن رسیده که این نظارت‌ها اجرا شود.

در نهایت اینکه دوست داشتن یا نفرت از توافق هسته‌ای در حال حاضر اهمیتی ندارد. زمان آن رسیده که برای روزی که این توافق از بین رفت، برنامه‌ریزی کنیم. زمانی که توافق از بین برود محدودیت‌ها برداشته شده و ایران با منابعی سرشار باقی می‌ماند. آمریکا چه کار باید بکند؟ پاسخ به این سوال نحوه مدیریت را نشان خواهد داد نه گفتن جمله «ایران را تحت‌نظر داریم»

با اندكي تلخيص و اضافات برگرفته از خبرگزاری ایلنا، تاریخ انتشار: 24 بهمن 1395، کد مطلب: 456579 :www. ilna.ir