شعار سال: آنچه امروز تئاتر ما دچار آن شده نوعی
ورود نامنتظره دستگاههای غیرتخصصی در امر نمایش است. اینکه
چرا هیچ سازوکار مشخصی برای صیانت و حمایت از تئاترها وجود ندارد نیازمند بازنگری
جدی و پیداکردن راهکار است که دولت و مدیران فرهنگی باید برای ترسیم آن به صورت
جدی تلاش کنند. اینکه تئاتر نمیتواند مسائل و مشکلات خودش را در خانوادهاش حل
کند مصیبتی است عظیم! من برای تیزر نمایش «مثل آب برای شکلات» به دادگاه احضار شدم
(همراه با من، محمد رحمانیان و شهرام گیلآبادی هم پلههای دادسرا را طی میکردند)
و بیرون توی راهرو این مجرمان بودند کنار من نشسته بودند؛ زنی که چند موبایل سرقتی
از او گرفته بودند، جوانی که موتورش به دلیل مستی توقیف شده بود، مردی که زنش به
دلیل داشتن مواد بازداشت شده بود و... . و من که نمایش مثل آب برای شکلات را
کارگردانی کرده بودم که رویا نونهالی بازیگرش است، به دلیل پخش تیزر نمایش با قرار
کفالت آزاد شدم. (از فرهاد شریفی، کارگردان و کارمند مرکز که برای ضمانت من آمد
تشکر میکنم)این شمایل کوچکی است از وضعیت ابزوردی که این روزها دامان تئاتر ما را
گرفته است. سالن تئاتر شهرزاد تعطیل شده است
و نه گروه تئاتری و تمام کارکنان
شهرزاد بیکارند. این خسارت مادی و معنوی را چه کسی جبران میکند. قاسم جعفری که کارگردان
شناختهشدهای هم هست، بودجهای گذاشته و پردیس تئاتر شهرزاد را راه انداخته و
باعث رونق تئاتر شده است، آیا این اتفاق او را فراری نمیدهد؟
چطور در این احوال خراب امنیت روانی اهالی تئاتر، بخش خصوصی جرئت میکند
دست به سرمایهگذاری بزند؟از همه دردناکتر وضعیت خود گروههاست؛ مثلا من ۲۰ نفر بازیگر و
عوامل اجرائی را از بندرعباس آورده بودم؛ بخشی از استعدادهای جوان و درجهیک جنوب
را، اینها خسته و دلشکسته و بیرمق، با بغضی در گلو به جنوب برگشتند، جوابگوی
خیل جوانهایی که اینچنین دلزده میشوند کیست؟اینجاست که میگویم خانه تئاتر،
مرکز هنرهای نمایشی و وزارت فرهنگ و ارشاد باید به سازوکاری درست دست پیدا کنند که
اگر هم تخلفی صورت گرفت، در خود خانه حل شود. تعطیلی یک تئاتر که مجوزهای لازم را
کسب کرده و از هزارتوی شورای نظارت گذشته، بدترین انتخاب است. تعطیلی یک تئاتر،
مرگ است.فکر نمیکنم هیچ ایرانیای، جامعهاش را اینچنین بخواهد. تئاتر و هنر ریههای
تنفس یک جامعه است، پس بگذاریم اکسیژن کافی در شهر پخش شود.
شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از روزنامه شرق، تاریخ انتشار 24 دی 97، شماره: 3342